مروری بر فرآیند تولید فیلم های خوراکی

فیلم های خوراکی با دو مشخصه اساسی تعریف می شوند. نخست: خوراکی بودن که بیان کننده آن است که فیلم و تمام اجزای آن، باید برای خوردن امن بوده یا به طور کلی هر میزان مصرف آن برای بدن عارضه ایجاد نکند یعنی مطابق با تعریف سازمان غذا و داروی آمریکا باشند. دوم، ماده تشکیل دهنده فیلم های خوارکی، معمولا باید یک هیدروکلوئید یا پلیمر حلال در آب باشند. به علاوه، این فیلم ها باید با تجهیزات و امکاناتی مناسب فرآیند تولید محصولات خوراکی، تولید شوند. پوشش خوراکی بکار رفته در میوه ها، سبزیجات، گوشت و سایر محصولات خوراکی که برای محافظت یا بهبود ظاهر آن ها استفاده می شود اغلب فیلم های خوراکی نامیده می شوند. فیلم های خوراکی را می توان مستقیما مصرف کرد(مثل فیلم خوشبو کننده دهان) یا می توان برای پوشاندن محصولات خوراکی استفاده نمود که در این صورت، لفافه ای یا لایه ای را بر روی سایر محصولات خوراکی تشکیل می دهند. در بیشتر موارد، این فیلم ها قابل حل در آب هستند و به سرعت در آب یا دهان حل می شوند. با این حال، برخی مولفه های فیلم های خوراکی(مثل لاک یا پروتئین سویا) می توانند غیرقابل حل در آب باشند؛ اما در صورت مصرف، هضم می شوند. فیلم های خوراکی به روش های مختلفی تولید می شود از قبیل روش پوشش دهی تیغه ای قابل تنظیم، پوشش دهی میله ای، پوشش دهی تیغه ای و پوشش دهی اکستروژنی شیاردار که در این مقاله به آن ها اشاره خواهد شد.