مداخله ای در سازگاری اجتماعی و کاهش رفتارهای تکانشی دانش آموزان پسر مبتلا به ناتوانی های یادگیری ریاضی: اثربخشی و کارآمدی آموزش والدین با رویکرد آدلری

پژوهش حاضر با هدف، مداخله ای در سازگاری اجتماعی و کاهش رفتارهای تکانشی دانش آموزان پسر مبتلا به ناتوانی های یادگیری ریاضی: اثربخشی و کارآمدی آموزش والدین با رویکرد آدلری اجرا شد. این پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه ی والدین دانش آموزان 10 تا 12 سال شهرستان نورآباد (دلفان) در سال تحصیلی 92-1391 تشکیل می دادند که مبتلا به ناتوانی یادگیری ریاضی بودند. نمونه پژوهش شامل 40 نفر از والدین دانش آموزان پسر مبتلا به ناتوانی یادگیری ریاضی بود. که از میان والدین دانش آموزان بعد از شناسایی به وسیله آزمون ریاضی کی مت و انجام مصاحبه بالینی ساختاریافته به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل، مصاحبه بالینی ساختاریافته، آزمون ریاضی کی مت، مقیاس تکانشوری بارات و پرسشنامه سازگاری اجتماعی بود. از هر دو گروه پیش آزمون، پس آزمون به عمل آمد. در فرآیند اجرا، گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 75 دقیقه ای آموزش والدین با رویکرد آدلری دریافت کردند در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها نیز از روش تحلیل واریانس چند متغیری استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA) نشان داد برنامه آموزش والدین با رویکرد آدلری بر کاهش تکانشوری و بهبود سازگاری اجتماعی فرزندان آنها موثر است (001/0≥P). به این صورت که منجر به کاهش تکانشوری و سازگاری اجتماعی، عاطفی و آموزشی دانش آموزان مبتلا به اختلال ریاضی می شود. می توان نتیجه گرفت درمان آدلری روش کارآمدی در بهبود علائم رفتاری دانش آموزان مبتلا به اختلال ریاضی است و لازم است تفاوت آن در سایر متغیرهای مربوط به دانش آموزان مبتلا به اختلال ریاضی بررسی شود.