اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر کیفیت زندگی بر شادکامی، رضایت از زندگی و تنظیم خلق معتادان مرد شهر اهواز

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر شادکامی، رضایت از زندگی و تنظیم خلق معتادان مرد شهر اهواز انجام شده است.

طرح پژوهش از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه آزمایش و گواه می-باشد. جامعه آماری شامل معتادان مراجعه کننده به کلینک های ترک اعتیاد اهواز بوده است که از میان آن ها به شیوه نمونه گیری خوشه ایتعداد 30 نفر که از لحاظ شادکامی و رضایت از زندگی یک انحراف معیار از میانگین کمتر بودند، به عنوان نمونه انتخاب و به-صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه تحت درمان مبتنی بر کیفیت زندگی به شیوه گروهی قرار گرفتند، اما گروه کنترل هیج مداخله ای دریافت نکردند. ابزار این پژوهش شامل پرسش نامه شادکامی آکسفورد و پرسش نامه تنظیم خلق گرانسفکی و همکاران بود که شرکت کنندگان در مرحله پیش-آزمون و پس آزمون به سوالات آن پاسخ دادند. از روش های آماری توصیفی و کواریانس جهت تجزیه و تحلیل اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی استفاده شد.

نتایج حاصل نشان داد که میان گروه آزمایش و کنترل از لحاظ متغیر شادکامی، رضایت از زندگی و تنظیم خلق تفاوت معناداری وجود دارد (0/001 >P). میزان شادکامی، رضایت از زندگی و تنظیم خلق در گروه آزمایش در پس آزمون به طور معنا-داری بیش از گروه کنترل بود.

درمان مبتنی بر کیفیت زندگی که از ترکیب روان شناسی مثبت نگر و با رویکرد شناختی-رفتاری شکل گرفته، می تواند شادکامی، رضایت از زندگی و تنظیم خلق افراد معتاد را افزایش دهد.