شیوع افکار خودکشی و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال94-93

خودکشی جوانان، یکی از تاسف برانگیزترین رخدادها است. افکار خودکشی به عنوان افکار خود گزارش دهی درباره ی خودکشی، در دامنه ای از یک میل مبهم با نفوذ برای مردن تا نقشه ی کامل خودکشی تعریف می شود. یکی از مهمترین روش های پیشگیری از خودکشی، شناسایی افرادی است که دارای افکار خودکشی هستند. هدف این مطالعه تعیین شیوع افکار خودکشی و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 94-93 می باشد.
در این مطالعه مقطعی، 1000 دانشجوی رشته های مختلف دانشگاه علوم پزشکی اصفهان به روش تصادفی– طبقه بندی در سال تحصیلی94-93 انتخاب شدند. با استفاده از پرسشنامه Inter-cultural وSF36 شیوع افکار خودکشی و عوامل مرتبط با آن تعیین و داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای دو، t مستقل و رگرسیون لجستیک تحلیل شد.
در دانشجویان شیوع مادام العمر، یک ساله و لحظه ای افکار خودکشی به ترتیب 7/ 29%، 15% و 2/ 6% بود. بین سن، جنس، وضعیت تاهل، محل سکونت، میزان اعتقادات مذهبی، سلامت عمومی، گرایش نسبت به پدیده خودکشی، توجیه پذیری افکار خودکشی و داشتن افکار خودکشی، ارتباط معنی داری مشاهده گردید (05/ 0>P). افکار خودکشی در مردان بیش از زنان و در دانشجویان متاهل بیشتر از دانشجویان مجرد بود و با افزایش اعتقادات مذهبی کاهش می یافت.
این مطالعه نشان داد افکار خودکشی در بین دانشجویان از شیوع بالایی برخوردار است. باتوجه به این که فکر خودکشی می تواند زمینه ساز اقدام به خودکشی باشد، بنابراین می توان با ارائه خدمات بهینه بهداشت روانی و غربالگری منظم و دوره ای دانشجویان از نظر افکار خودکشی و اختلالات روانی گام های موثری را در راستای پیشگیری از این معضل اجتماعی در بین دانشجویان برداشت.