کارکرد معرفتی اقناع و تخییل از دیدگاه فارابی

تخییل و اقناع از دیدگاه فارابی در دو بعد تصوری و تصدیقی از اهمیت فراوانی برخوردارند، این امر در کنار تصریح وی به برتری حدتام و یقین نیازمند تبیین است. از نگاه وی اکثریت مردم به مرحله ادراک نطقی و عقلی نمی رسند. مقصود فارابی از تخییل این است که حقیقت واحد و ثابتی به میزان توان ادراکی افراد ممثل شود و اقناع از دیدگاه وی، نوعی ظن غالب است که احتمال عناد و خلاف در آن می رود. با استفاده از این دو امر، حقایق تصوری و تصدیقی معقول را می توان به تناسب طاقت و درک نفوس بشری تنزل داد و در این شرایط است که می توان از ضرورت معرفت تخییلی و اقناعی سخن گفت. این منافع در صورتی است که تخییل تابع تصور حقیقی و اقناع تابع یقین باشد. بنابراین می توان اقناع و تخییل را از دیدگاه فارابی کوششی برای نزدیک تر شدن به حقیقت و در نتیجه به عنوان منابع معرفتی قابل اعتنا دانست.