نظریه «اتصال» در طبیعیات رواقی

در این نوشتار نظریه اتصال در طبیعیات رواقی با تاکید بر مفاهیمی مانند پنوما (نفس)، هکسیس (ملکه) و تنوس (تنش) بررسی شده و به نتایج برآمده از این نظریه اشاره میگردد. همچنین نشان داده می شود که فیلسوفان رواقی، تحلیلی ساختارمند از ارتباط اجزاء جاندار و غیرجاندار طبیعت بدست داده اند. این موضوع در طبیعیات رواقی براساس نظریه نبود خلاء در طبیعت و اجزاء آن بنیان یافته است و با این نظریه، عنصر فعال در طبیعت خداوند و قوه عاقله با عناصر منفعل طبیعت غیر ارگانیک مرتبط شده است. بنابرین، در این تحقیق با تحلیل اصول طبیعی فلسفه رواقی در مرحله اول عنصر فعال در طبیعیات یعنی پنوما (نفس) و شکلهای متنوع آن در طبیعت: الف) در وجه والاتر آن قوه عاقله در انسان؛ ب) در وجه ضعیفتر آن هکسیس (ملکه) در طبیعت غیرارگانیک تبیین می شود و در مرحله دوم به مفهوم اتصال براساس پنوما (نفس) و اثبات آن به شیوه تجربی میپردازد. در پایان نیز نظریه اتصال بر پایه تفسیر فیلسوفان مسلمان از فلسفه رواقی مقایسه میگردد.