نقش روش الگویی در درونی سازی توسل

براساس درونی سازی، یک ویژگی اخلاقی یا محتوای تربیتی به تدریج و طی فرایند تربیت، آموزش، یادگیری یا تجربه فردی، در نهاد، شخصیت و هویت فرد جا گرفته و پایدار می گردد؛ به گونه ای که شخصیت فرد با آن ویژگی ترکیب و به تعبیر علم اخلاق «ملکه نفسانی» و به تعبیر قرآنی «شاکله» او گردیده، رفتار ناشی از آن در همه حالات، چه پنهانی و چه آشکار از متربی صادر می شود. پژوهش حاضر به چگونگی درونی سازی ارزش توسل به پیشوایان معصوم علیهم السلام توسط مربی از طریق روش الگویی می پردازد. پس رویکرد در این مقاله به این صورت است که در رابطه با روش الگویی ابتدا به صورت کلی نکات و مباحث مهم آن روش مورد بررسی قرار گرفته، و در آخر هر بحث، شیوه استفاده و کاربرد آن در درونی سازی توسل به پیشوایان معصوم علیهم السلام بیان شده است.
در این نوشتار، مباحث مهمی که در روش الگویی مطرح است، از قبیل تعریف، نکات مهم در به کارگیری این روش و... مورد اشاره قرار می گیرد تا نقش این روش در درونی سازی ارزش توسل مشخص گردد.