اثر کلات آهن و سولفات روی بر رشد و ترکیب شیمیایی نخود در یک خاک آهکی

اثر تیمارهای آهن و روی بر رشد و ترکیب شیمیایی نخود طی یک آزمایش گلخانه ای مطالعه گردید. کاربرد آهن سبب کاهش میانگین وزن خشک اندام هوایی نخود گردید. اما کاربرد سولفات روی اثر معنی داری بر میانگین وزن خشک اندام هوایی نخود نداشت. مصرف سطوح آهن سبب کاهش قابل ملاحظه ای در غلظت و جذب کل منگنز شد. اما سطوح روی اثر معنی داری بر غلظت و جذب کل منگنز نداشت. کاربرد سطوح روی یا آهن تاثیر معنی داری بر میزان جذب کل آهن اندام هوایی نخود نداشت. افزودن آهن سبب افزایش میانگین غلظت روی و آهن گردید. افزودن سطوح روی سبب افزایش جذب کل روی گردید. اگر چه افزودن 5 میلی گرم آهن در کیلوگرم تاثیر معنی داری بر میانگین غلظت و جذب مس نداشت اما کاربرد 10 میلی گرم آهن در کیلوگرم سبب افزایش معنی دار میانگین غلظت و جذب مس گردید. افزودن سطوح روی تاثیر معنی داری بر میزان غلظت و جذب کل مس اندام هوایی نخود نداشت. همبستگی منفی معنی داری بین میزان جذب منگنز اندام هوایی نخود و سطوح آهن افزوده شده به دست آمد که نشان دهنده کاهش در میزان جذب منگنز با افزایش سطح آهن مصرفی بود. وزن خشک اندام هوایی نخود نیز همبستگی منفی معنی داری با سطوح آهن افزوده شده نشان دادند. همبستگی های مثبت معنی داری بین وزن خشک اندام هوایی نخود با مقادیر جذب منگنز و روی به دست آمد که نشان دهنده تطابق بین روند تغییرات وزن خشک اندام هوایی نخود با روند تغییرات جذب منگنز و روی اندام هوایی این گیاه بود. نظر به اینکه مصرف روی سبب افزایش وزن خشک نخود نگردید و مصرف کلات آهن ممکن است منجر به عدم توازن در وضعیت عناصر غذایی و به دنبال آن کاهش رشد گیاه گردد به نظر می رسد که استفاده از ژنوتیپ های آهن کارا و روی کارا می تواند به عنوان راه حل مناسب جهت کاشت گیاهان در خاکهای با کمبود این عناصر در نظر گرفته شود.