اثر تزریق حاد لیتیم بر روی نعوذ آلت تناسلی در موش های صحرایی: بررسی نقش مسیر نیتریک اکساید

لیتیم سال هاست که درمان انتخابی بیماران با اختلال دوقطبی می باشد. با وجود اینکه اختلال نعوذ از عوارض شناخته شده این دارو می باشد، هنوز مکانیسمی اثر لیتیم بر نعوذ شناخته نشده است.

هدف این مطالعه بررسی نقش نیتریک اکساید (NO) در اثر لیتیم بر روی نعوذ بود. هم چنین در این مطالعه نقش سیلدنافیل بر درمان اختلال نعوذ ناشی از لیتیم بررسی گردید.

در این RCT، نعوذ آلت تناسلی، به وسیله تزریق آپومورفین در موش های صحرایی نژاد Sprague–Dawley بررسی گردید. برای بررسی اثر لیتیم بر روی نعوذ آلت تناسلی، موش ها 30 دقیقه قبل از تزریق آپومرفین، لیتیم به صورت تزریق داخل پریتوین دریافت نمودند. برای بررسی نقش مسیر NO در اثرات لیتیم بر روی نعوذ، دوز غیرموثر N(G)-nitro-L-arginine methyl ester (L-NAME)، یک مهارکننده نیتریک اکساید سنتتاز، 15 دقیقه قبل از تزریق دوز غیرموثر لیتیم تزریق گردید. در گروه های دیگر، دوز غیرموثر L-arginine، یک پیشساز نیتریک اکساید، و سیلدنافیل 15 دقیقه قبل از تزریق دوز موثر لیتیم به موش ها تزریق شدند. 30 دقیقه بعد از انجام تزریقات، تست القای نعوذ به وسیله آپومرفین انجام شد. سطح سرمی لیتیم 30 دقیقه پس از تزریق دوز موثر لیتیم اندازه گیری شد.

لیتیم در دوزهای mg/kg 50 و 100، به طور معناداری موجب کاهش میزان نعوذ گردید، در حالی که دوز های کمتر لیتیم (mg/kg 5، 10 و 30) اثری بر روی نعوذ ناشی از آپومرفین نداشتند. سطح سرمی لیتیم در موش هایی که mg/kg 50 لیتیم دریافت کرده بودند، mmol /L 1±15/0 بود که در محدوده درمانی قرار میگرفت. اثر مهاری لیتیم بر روی نعوذ بوسیله دوز غیرموثر (mg/kg 100) L-arginine و سیلدنافیل (mg/kg 5/3) برطرف گردید، در حالی که تزریق دوز غیرموثر (mg/kg 10) L-NAME موجب تقویت اثر مهاری لیتیم بر روی نعوذ گردید.

نتایج این تحقیق نشان می دهد که درمان با دوز حاد لیتیم موجب اختلالات نعوذ در یک مدل in-vivo موش های صحرایی می شود. همچنین به نظر می رسد که مسیر نیتریک اکساید در اختلال نعوذ ناشی از لیتیم نقش دارد. علاوه بر این، نتایج این تحقیق نشان می دهد که سیلدنافیل در درمان اختلالات نعوذ ناشی از لیتیم موثر است.