بررسی استقرار برخی از گونه های بومی تیره گل سرخیان در باغ گیاه شناسی ملی ایران

در این تحقیق سعی شد جمع آوری و کاشت گونه های بومی تیره گل سرخیان و نحوه استقرار آن ها بررسی شود تا علاوه بر حفظ گونه های این تیره، غنای گونه های باغ گیاه شناسی ملی ایران افزایش یابد و در نهایت بخشی از گونه های بومی ایران که دارای ارزش اقتصادی هستند و قادر به ادامه حیات در این باغ می باشند، معرفی شوند. نتایج حاصل از استقرار 16 گونه از جنس های آلبالوی وحشی ((Cerasus، شیرخشت ((Cotoneaster، زالزالک ((Crataegus، آلو ((Prunus نشان داد که گونه Cerasus incana (Pall.) Spach. با کاشت بذر و انتقال نهال از رویشگاه اصلی به قطعه آربوراتوم در باغ گیاهشناسی ملی ایران استقرار یافت و سایر گونه های این جنس از طریق انتقال نهال، مستقر شدند و زمان جمع آوری و انتقال تاثیری در استقرار آن ها نداشته است. دو گونه از زالزالک جنگلی شامل سرخ ولیک ( Koch. Crataegus microphylla) و سیاه ولیک (Crataegus myerii Pojark.) علاوه بر استقرار با انتقال و کاشت نهال، از طریق بذر نیز تکثیر یافته و از زنده مانی خوبی برخوردارند و سایر گونه های جنس زالزالک، آلو و شیرخشت از طریق انتقال نهال در قطعه مستقر شدند و مناسب ترین زمان استقرار، فروردین و اردیبهشت قبل از باز شدن جوانه های برگ و مهر و آبان پس از رسیدن بذرها می باشد. نتایج حاصل از فنولوژی 16 گونه مستقر شده در قطعه مبنی بر این است که زمان و شروع رشد رویشی و زایشی این گیاهان تابع دما و نور است و به طور کلی پایه های بذری منتقل شده از زنده مانی و رشد بهتری نسبت به نهال های انتقالی دارند.