مبانی فقهی اولویت استخدامی ایثارگران

براساس قانون جامع خدمات رسانی ایثارگران مصوب1386، ایثارگر به کسی اطلاق می گردد که برای استقرار و حفظ دستاوردهای انقلاب اسلامی و دفاع از کیان نظام جمهوری اسلامی ایران و استقلال و تمامیت ارضی کشور، مقابله با تهدیدات و تجاوزات دشمنان داخلی و خارجی انجام وظیفه نموده و شهید، مفقودالاثر، جانباز، اسیر، آزاده و رزمنده شناخته شود.لذا ست که به استناد قانون فوق و قوانین قبل از آن در نظام اداری کشور ما برای این دسته ازعزیزان یک سری امتیازات ویژه ای از قبیل اولویت های استخدامی و معا فیت های بیمه ای و مالیاتی و... در نظر گرفته شده است که برای غالب مردم کشورمبنای اعطای چنین امتیازهایی محل تردید و همیشه مورد سوال است، تا جایی که بعضی ها آن را نوعی تبعیض و بی عدالتی قلمداد می کنند.تبیین مبانی اولویت استخدامی ایثارگران از مباحث نوین است . در این جستار به بیان مبانی فقهی امتیازهای ویژه اولویت های استخدامی این دسته از افراد می پردازیم، که با رویکرد تحلیلی توصیفی پس از نقد و بررسی آنها به این نتیجه رسیدیم که اولویت و تکریم ایثارگران از پشتوانه قوی فقهی برخوردار است با این توضیح که علاوه بر سیره و بنا عقلا، دسته ای از آیات و روایات و نظرات فقها موید و مثبت آنند