اثر تمرینات استقامتی بر بیان ژن اپلین قلبی در موش های صحرائی نر نژاد ویستار

اپلین، پروتئین موثر بر عملکرد عروق می باشد که به فراوانی دربافت قلبی میوکارد پستانداران دیده می شود. این پپتید و گیرنده ی آن در لایه میانی آئورت و شریان های کرونری به خوبی شناسایی شده اند. اپلین دارای کارکردهای قلبی عروقی گوناگون می باشد و سبب کاهش فشار خون می شود و در بیماران نقش اینوتروپیک مثبت دارد. اما در بیماران با نارسایی قلبی مزمن سطح پلاسمایی آپلین کاهش می یابد. اخیرا محققین بدنبال ارائه راهکارهایی هستند تا از از طریق اپلین از بیماری قلبی عروقی پیشگیری کنند. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین استقامتی بر بیان ژن اپلین در بطن چپ قلب موش های نر نژاد ویستار است.
در تحقیق حاضر تعداد 12 عدد موش صحرائی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. موش های گروه تجربی (6n=) مدت 8 هفته، 5 روز در هفته، با سرعت متوسط 28 متر در دقیقه ( شیب صفر درجه) و به مدت 60 دقیقه، روی نوار گردان تمرین داده شدند. در این مدت گروه کنترل (6n=) در فعالیت ورزشی خاصی شرکت داده نشدند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین ورزشی، رت ها در حالتی که یک شب کامل ناشتا بودند بیهوش شدند. پس از شکاف در قسمت جلوی سینه، بافت قلب سریعا جدا شد و برای استخراج RNA در فریزر80- درجه نگهداری شد. سپس RNA هر نمونه تبدیل به cDNA شد و برای انجام Real-time PCR بهترین رقت cDNA برآورد شد.
پس از پایان واکنش و تعیین خط آستانه، سیکل آستانه (Ct) هر نمونه بدست آمد. از نسبت سیکل آستانه ژن مورد نظر با ژن خانه گردان میزان بیان نسبی ژن اپلین نظر از روش2-∆∆Ct بدست آمد. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون t مستقل استفاده شد.
نتایج به روشنی نشان داد که بیان ژن اپلین پس از 8 هفته تمرین استقامتی نسبت به گروه کنترل افزایش معنادار یافته است (05/0p<). تمرینات استقامتی بر افزایش بیان ژن اپلین تاثیر مثبتی داشته و بدینوسیله می تواند در پیشگیری از بیماری قلبی عروقی موثر می باشد