اثر توانبخشی تمرینات مقاومتی زیربیشینه بر پروفایل کنترل گلیسمیک بیماران دیابتی مزمن نوع ΙΙ

شواهد علمی، تاثیر الگوهای فعالیت های ورزشی بر بهبود عملکرد سلول های بتای پانکراس در بیماران متابولیک را آشکار کرده است، اما مختصات انفرادی یا ترکیب برنامه تمرینات مقاومتی بر عوامل گلیسمیک بیماران میانسال دیابتی چاق پیکرناهمگون گزارش شده است.
در این مطالعه تحلیلی مقایسه ای، 32مرد 43 تا 64 سال با سابقه 6/1±8/7 سال بیماری دیابت نوع ΙΙ و میانگین های شاخص جرم بدن 1/4±5/29 (کیلوگرم بر مترمربع)، هموگلوبین گلیکوزیله 22/0±5/5 درصد و سطح گلوکز ناشتا پلاسمایی 4/1±5/7 (میلی مول در لیتر) داوطلبانه شرکت کردند. آزمون تی مستقل برای همسنجی عوامل متابولیک منتخب در 2 گروه تحت مطالعه در سطح آماری 5 درصد استفاده گردید. گروه آزمایش (16 نفر) به طور تصادفی در برنامه ورزش مقاومتی کنترل شده با دامنه شدت بار 40 تا 75 درصد یک تکرار بیشینه به مدت 10 هفته (4 تا 8 تکرار در هر جلسه) به فعالیت وزنه تمرینی پرداختند. گروه شاهد (16نفر) از عامل مداخله بدور ماندند.
گروه آزمایش در نسبت های هماتوکریت (67/2±89/44)، هموگلوبین گلیکوزیله (62/1± 41/5)، نسبت گلوکز به انسولین (36/3± 95/30) و هموگلوبین (58/1± 65/14)، تفاوت معناداری با گروه کنترل نداشتند. اما در سطوح گلوکز پایه (22± 27/118)، انسولین پلاسمایی ناشتا (65/3± 94/7) و شاخص مقاومت انسولین (91/1±49/2) آنان، کاهش معناداری در برابر گروه شاهد به دست آمد.
به نظر می رسد مداخله پروتکل تمرین مقاومتی زیربیشینه به منزله عامل حرکت درمانی می تواند به بروز سازگاری متابولیک در عضلات اسکلتی این بیماران دیابتی میانسال بیانجامد و احتمالا برای پزشکان معالج در تجویز توانبخشی غیرفارماکولوژیکی این بیماران قابل توجه باشد.