تاثیر روش های مختلف کشت پیاز خوراکی (Allium cepa L.) و میزان نیتروژن بر روند رشدی آن در شرایط تداخل با اویارسلام ارغوانی (Cyperus rotundus)

به منظور بررسی اثر روش کشت پیاز خوراکی و میزان نیتروژن بر روند رشد آن در شرایط تداخل با اویارسلام ارغوانی، آزمایشی در سال 1392 در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. فاکتور اول شامل سه روش کاشت پیاز خوراکی (بذر، سوخچه و نشاء) و فاکتور دوم شامل سه سطح مختلف نیتروژن (50، 100 و 150 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار) بود. تیمار سطوح نیتروژن اثر معنی داری بر روی ارتفاع، شاخص سطح برگ، وزن خشک اندام هوایی و وزن خشک پیاز داشت. تیمار روش کاشت نیز دارای اثر معنی داری بر ارتفاع، تعداد برگ، شاخص سطح برگ، وزن خشک اندام هوایی و وزن خشک پیاز بود. همچنین اثر متقابل نوع روش کاشت و سطوح نیتروژن دارای اثر معنی دار بر روی ارتفاع، شاخص سطح برگ و وزن خشک اندام هوایی بود اما بر تعداد برگ و وزن خشک پیاز موثر نبود. بررسی روند رشدی پیاز در طی فصل رشد در شرایط تداخل با علف هرز اویارسلام ارغوانی نشان داد که بیشترین و کمترین میزان رشد پیاز به ترتیب مربوط به روش سوخچه و بذر بود. همچنین تغییرات خصوصیات رشدی پیاز تحت سطوح مختلف کود نیتروژن در شرایط رقابت نشان داد که حداکثر میزان رشد پیاز در سطح 100 و حداقل آن در سطح 50 کیلوگرم نیتروژن خالص حاصل شد. براساس نتایج تحقیق حاضر، می توان مقدار 100 کیلوگرم نیتروژن خالص و روش کشت سوخچه را به عنوان مناسب ترین تیمار مدیریتی در مزارع پیاز آلوده به اویارسلام توصیه نمود.