بررسی حساسیت ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین جدا شده از نمونه های بالینی در مراکز آموزشی و درمانی امام رضا (ع) و سینای تبریز در برابر وانکومایسین با روش E-test، آگار اسکرینینگ پلیت و PCR

آنتی بیوتیک وانکومایسین یکی از مهمترین داروهای موجود در درمان عفونتهای ناشی از سویه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) می باشد. از آنجایی که استافیلوکوکوس اورئوس های با کاهش حساسیت به وانکومایسین در ارتباط با مورتالیتی بالایی بوده و در حال افزایش در جهان هستند، لذا بررسی شیوع این سویه ها ضروری به نظر می رسد.
تعداد 100 ایزوله MRSA با استفاده از تستهای فنوتیپی نظیر رنگ آمیزی گرم، کاتالاز، کواگولاز، DNase، تخمیر مانیتول و آزمون مقاومت به متی سیلین مورد شناسایی قرار گرفتند. جهت تشخیص مقاومت به وانکومایسین تستهای فنوتیپی با روش دیسک دیفیوژن، تعیین MIC با روش E-test و آزمونهای غربالی در محیط کشت برین هارت اینفیوژن آگار (BHIA) حاوی وانکومایسین انجام و آزمون مولکولی PCR برای شناسائی ژنهای femB، mecA و vanA مورد استفاده قرار گرفت.
میزان مقاومت به متی سیلین 59% بود. دامنه MIC وانکومایسین بین μg/ml 0/75 تا μg/ml 4 قرار داشت. با روش E-test میزان 92% ایزوله ها حساس و 8% دارای مقاومت هتروژن به وانکومایسین بودند. ولی آزمونهای غربالی در محیط کشت BHIA حاوی μg/ml 3 و μg/ml 4 وانکومایسین بترتیب 18% مقاومت هتروژن و 4% مقاومت بینابینی به وانکومایسین را شناسایی نمود. در آزمون غربالی در BHIA محتوی μg/ml 6 وانکومایسین هیچ ایزوله ای قادر به رشد نبود. 100% ایزوله ها دارای ژنهای femB و mecA بودند ولی هیچ ایزوله ای حاوی ژن vanA نبود.
آزمون E-test به تنهایی قادر به شناسایی تمامی ایزوله های با مقاومت هتروژن و بینابینی به وانکومایسین نبود. لذا استفاده از آزمونهای غربالی در کنار آزمونهای MIC الزامی است.