کارایی تکنیک های مبتنی بر رفتار درمانی دیالکتیکی در کاهش مشکلات ناشی از درد در بیماران دارای درد مزمن عضلانی اسکلتی

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثربخشی تکنیک های رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش فاجعه آمیزی، ترس از حرکت، ناتوانی ناشی از درد و شدت درد در بیماران مبتلا به درد مزمن عضلانی- اسکلتی بود.
پژوهش حاضر به صورت بررسی تک آزمودنی بر پایه طرح خط پایه چندگانه که جزو طرح های نیمه آزمایشی است، انجام شد. آزمودنی های پژوهش دو بیمار زن مبتلا به کمردرد مزمن بودند که به شیوه نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند از میان مراجعه کنندگان به کلینیک درد تبریز و براساس تشخیص متخصص درد، مصاحبه بالینی و ابزارهای غربالگیری، وارد پژوهش شدند. پروتکل درمان در 12 جلسه 60 دقیقه ای بر روی 2 بیمار زن مبتلا به کمر درد مزمن اجرا شد. همچنین 2 جلسه خط پایه و یک جلسه پیگیری 1 ماهه نیز وجود داشت. پرسشنامه های فاجعه آمیزی (PCS)، ترس از حرکت (TSK)، ناتوانی ناشی از درد (PDQ) و شدت درد (VAS) در جلسات خط پایه، پنجم، هفتم، نهم، یازدهم، چهاردهم و جلسه پیگیری، توسط آزمودنی ها تکمیل شد. نتایج درمان از طریق روش ترسیم دیداری بررسی شد.
نتایج نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش فاجعه آمیزی، ترس از حرکت، ناتوانی ناشی از درد و شدت درد موثر است و این اثرات به میزان زیادی در مرحله پیگیری نیز در بیماران باقی می ماند.
به کارگیری درمان های روان شناختی در کنار درمان دارویی در درمان بیماران مبتلا به درد های مزمن عضلانی- اسکلتی موثر است.