رابطه توانمندی های صنعت گردشگری با امنیت اجتماعی در جمهوری اسلامی ایران

یکپارچگی (انسجام) اجتماعی، امور فرهنگی، مدیریت قوی اقتصادی و توسعه، از وجوه نرم افزاری امنیت به شمار می رود. صنعت گردشگری به عنوان یکی از منابع درآمد و ایجاد اشتغال در سطح ملی می تواند رهیافتی برای توسعه اقتصادی در قلمرو ملی باشد؛ همچنین زمینه حفظ و ارتقای الگوهای فرهنگی در حوزه هنر و صنایع دستی، آداب و رسوم، سبک زندگی و سبک معماری را فراهم سازد.
پژوهشگران در این پژوهش به دنبال پاسخگویی به این سوال اصلی هستند که: «بین توانمندی های صنعت گردشگری و امنیت اجتماعی در جمهوری اسلامی ایران چه رابطه ای وجود دارد؟» پژوهش حاضر ازنظر اهداف، کاربردی؛ ابزار تحقیق، میدانی و کتابخانه ای؛ روش گردآوری داده ها، کمی و ازنظر ماهیت و نوع مطالعه، توصیفی است. روش نمونه گیری تصادفی ساده به تعداد 170 نفر (70 نفر متخصص و 100 نفر گردشگر محلی) است. ابزار سنجش این پژوهش دو پرسش نامه 23 سوالی و 30 سوالی پژوهشگر ساخته است که به مدد تئوری ها و بررسی یافته های پیشین گردآوری و سپس بر اساس نظریه متخصصان نهائی شد. اعتبار هر دو ابزار به وسیله آلفای کرونباخ محاسبه و برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون آماری موسوم به t تک نمونه ای استفاده شده است.

یافته های تحقیق نشان می دهد که:طبق نظر متخصصان، توسعه صنعت گردشگری به طور معناداری موجب افزایش انسجام اجتماعی می شود.
طبق نظر ساکنان و گردشگران محلی، توسعه صنعت گردشگری نتوانسته موجب افزایش انسجام اجتماعی شود.
طبق نظر ساکنان و گردشگران محلی، توسعه صنعت گردشگری به طور معناداری موجب محرومیت زدایی در این مناطق شده است.
طبق نظر متخصصان و ساکنان و گردشگران محلی، توسعه صنعت گردشگری در کشور ایران نتوانسته بر ایجاد اشتغال در مناطق گردشگری، اثر مثبت و معناداری داشته باشد.