سنت های محلی و همیاری در مدیریت شیر دام های گوسفندی چرا کننده از مرتع- نمونه ای از دانش بومی در روستای لزور

گله داران در جوامع روستایی و عشایری در ایران جهت انجام امور گله داری و مدیریت دام های خود فعالیت هایی را به صورت مشترک و در کنار هم انجام می دهند. این همکاری متقابل یا در واقع همیاری نقش مهمی را در بین گله داران ایفا می نماید. روش مطالعاتی در این تحقیق بر مبنای روش های پیمایشی است که جهت تولید اطلاعات از روش های کیفی مشاهده مستقیم، مشاهده مشارکتی و مصاحبه سازمان یافته استفاده شده است. نتایج این تحقیق در بر گیرنده ابعاد مختلفی از دانش بومی از جمله تحلیل شیوه مدیریتی مکانیسم تعاونی سنتی شیررفیق بر پایه همیاری و سنت های و باورهای محلی مرتبط با آن می باشد. در این تحقیق بر همیاری فصلی در بین بهره برداران مرتع تاکید شده که نقش مهمی در استفاده و مدیریت شیر دام و تولید فرآوری های شیری دارد. نقش های اجتماعی مختلفی از جمله سرچکنه، چکنه، تراز و چوپان در قالب یک نهاد اجتماعی بنام«چکنه» در مدیریت گله دام حضور دارند. «شیررفیق» یک نوع نهاد اجتماعی برای تقسیم شیر دام ها در بین افراد است. این نهاد در بین گله داران پیوندهای اجتماعی و بازدهی تولید فرآوری شیری را هم از لحاظ خودمصرفی و هم از لحاظ بازاری تقویت می نماید.