اپیدمیولوژی شکستگی اندام در بیماران ترومایی بستری شده در بیمارستان شهید بهشتی بابل طی سال 85-1380

تروما یکی از مهمترین عوامل مرگ و میر در کشورهای در حال توسعه و مهمترین علت از کارافتادگی جمعیت فعال و مولد جامعه و صدمات اقتصادی و اجتماعی ناشی از آن می باشد. شکستگی اندام ها جزء شایعترین عوارض ناشی از تروما های وارده به انسان بوده و بخش وسیعی از امکانات مراکز درمانی را به خود اختصاص میدهند. لذا مطالعه حاضر با هدف همه گیر شناسی شکستگی های اندام های فوقانی و تحتانی در بیماران بستری شده در بیمارستان شهید بهشتی بابل، انجام گردید.
این مطالعه مقطعی بر روی بیماران با شکستگی اندام انجام شد که طی سال های 80 تا 85 در بیمارستان شهید بهشتی بابل بستری شده بودند انجام شد. اطلاعات مورد ارزیابی شامل سن، جنس، نوع شکستگی، محل شکستگی و مکانیسم تروما از پرونده ها استخراج و در پرسشنامه از پیش تهیه شده به همین منظور ثبت و در نهایت توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت.
در طی دوره 6 ساله مطالعه، 3507 بیمار ترومایی با شکستگی اندام بستری شده بودند (9/75 درصد مرد). میانگین سنی بیماران مورد مطالعه 8/21 ±7/33 سال بود. 619 (7/17 درصد) مورد از شکستگی ها به صورت باز و شایعترین محل شکستگی ران (6/34 درصد) بود. مکانیسم تروما در 1701 نفر (5/48 درصد) تصادف با اتومبیل، 671 نفر (1/19درصد) تصادف با موتور سیکلت، 608 نفر (3/17 درصد) سقوط در سطح همتراز، 466 نفر (3/13درصد) سقوط از ارتفاع و 61 نفر (7/1درصد) سایر موارد بود. شایعترین محل شکستگی در تصادف با اتومبیل و موتور سیکلت ساق پا (به ترتیب 8/38 و 5/52 درصد)، و در سقوط در سطح همتراز و سقوط از ارتفاع ران بود (به ترتیب 8/46 و 9/30درصد).
یافته های پژوهش حاضر حاکی از آن است که شایع ترین نوع شکستگی اندام در بیماران ترومایی مورد مطالعه ران در جمعیت بالای 60 و ساق پا در افراد زیر 60 سال بود. همچنین شایعترین مکانیسم ایجاد این نوع شکستگی ها تصادف با وسایل نقلیه موتوری برآورد گردید.