بررسی بیوشیمیایی و هیستوپاتولوژیکی ضایعات حاصل از نانوذره اکسید روی در بافت کبد موش صحرایی نژاد ویستار

اکسید روی یکی از موارد پر استفاده در زمینه های مختلف صنعتی است،به همین علت به صورت گسترده تولیدمیشودو کاربردهای تکنولوژیکی فراوان دارد. بدن انسان ممکن است خواسته یا ناخواسته در معرض این نانوذرات قرار گیرد. در این مطالعه سمیت حاد نانوذرات اکسید روی بر میزان آنزیم های کبدی و هیستوپاتولوژی بافت کبد مورد بررسی قرار گرفت.تعداد 50 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار به وزن 220-180 گرم را به 5 گروه 10 تایی تقسیم کردیم که گروه ها شامل یک گروه کنترل، گروه شم و سه گروه با دوزهای مختلف 25، 50 و 100 میلیگرم نانوذره اکسید روی (دو بار در هفته به مدت چهار هفته) به ازای هر کیلوگرم وزن بدن موش صحرایی دریافت کردند. پس از خونگیری میزان کلسترول، تری گلیسرید، پروتئین تام، آلبومینو آنزیمهای کبدی (ALTAST و ALP) تعیین شد و پس از برداشتن بافت کبد مراحل فیکساسیون و پردازش، تهیه مقاطع بافتی و رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین انجام شد، پس از جداسازی بافت، نمونه ها هضم و غلظت فلز روی توسط دستگاه جذب اتمی سنجیده شد، در نهایت داده ها توسط آزمون آماری آنالیز واریانس یکطرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. ارزیابی هیستوپاتولوژیککبد ضایعاتی همچون نکروز، پرخونی و دژنرسانس واکوئولیدر دوز 25میلی گرم بر کیلوگرم را نشان داد و در دوزهای50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم اینفیلتریشن سلول های آماسی نیز مشاهده شد. در بررسی سرولوژیکی نیز سطح آنزیم های کبدیALTAST وALP افزایش یافت. همچنین بیشترین مقادیر جذب نانوذره در دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم مشاهده شد. نتایج مطالعه حاضر سمیت نانوذرات ZnOرا بر روی کبد به شکل وابسته به دوز مشخص نمود؛ بنابراین مواجهه با نانوذرات می تواند خطرات جدی را در انسان ایجاد کند.