اثر خستگی عملکردی بر میزان زاویه پشت پای افراد با ساختار پای طبیعی و چرخیده به خارج

هدف از این پژوهش، بررسی اثر خستگی ناشی از تمرین بر میزان زاویه پشت پای افراد با ساختار پای طبیعی و چرخیده به خارج طی فاز اتکای دویدن بود.
تعداد 24 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه بیرجند (13 نفر با ساختار پای طبیعی، 11 نفر با ساختار پای چرخیده به خارج) به صورت هدفمند و بر اساس شاخص افتادگی استخوان ناوی انتخاب، و پس از قرارگیری نشانگرهای مورد نظر، اطلاعات دو بعدی زاویه پشت پای آزمودنی ها با سیستم آنالیز حرکت حین دویدن در سرعت 3/5 متر بر ثانیه برای مدت 15 دقیقه روی تردمیل در حالت بدون استفاده از کفش در دو وضعیت با و بدون خستگی جمع آوری شد. به منظور تعیین میزان خستگی از مقیاس میزان درک تلاش (Rating of Perceived Exertion) در حین دویدن استفاده شد.
آزمونی تی وابسته نشان داد که بین میزان زاویه پشت پای افراد گروه با پای طبیعی در قبل از خستگی (شروع پروتکل تمرین) و حین خستگی (انتهای پروتکل تمرین)، به جز در مرحله برخورد پاشنه با زمین (0/001=p)، در دیگر مراحل فاز اتکای دویدن اختلاف معنی داری وجود ندارد. با وجود این، بین میزان زاویه پشت پای افراد گروه با پای چرخیده به خارج در قبل و حین خستگی در کلیه مراحل فاز اتکای دویدن افزایش معنی داری مشاهده شد (0/05p≤).
بر اساس نتایج این پژوهش، خستگی عامل موثری در افزایش زاویه پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج محسوب می شود. بنابراین، توصیه می شود ورزشکاران و دوندگان دچار این عارضه به منظور کاهش آسیب دیدگی به این فاکتور توجه ویژه ای نمایند.