مطالعه تطبیقی وضعیت شرط مکتوب بودن در توافقنامه های الکترونیکی داوری

استفاده روزافزون و فراگیر از اینترنت و فضای مجازی، داوری تجاری بین المللی را نیز متاثر ساخته است. امروزه توافقنامه های داوری به جای فرم های سنتی که معمولا شامل نسخه های کاغذی چاپی یا خطی با امضای طرفین است، بیشتر با استفاده از وسایل مدرن ارتباطات الکترونیکی مانند اینترنت منعقد می شوند. این درحالی است که چارچوب های قانونی مرتبط با چنین توافقنامه هایی، به ویژه کنوانسیون (1958م) نیویورک، در سال های پیش از فراگیر شدن اینترنت تصویب و تثبیت شده ا ند. بنابراین، این پرسش به وجود می آید که آیا می توان توافقنامه داوری را که با استفاده از ایمیل یا پر کردن یک فرم الکترونیکی موجود در یک وب سایت منعقد شده است، تحت قوانین مورد بحث جای داد و معتبر دانست. ارائه راهکاری معقول در این خصوص اصولا به پاسخ این پرسش مهم بستگی دارد که آیا تجهیزات الکترونیکی می تواند شرط «مکتوب بودن» (written form) را که به عنوان یکی از اصلی ترین شروط مطرح شده و در بیشتر قوانین برای معتبر دانستن یک توافقنامه داوری درنظر گرفته شده است، تامین کند. نگارندگان در قسمت اول مقاله برآن اند تا با ذکر اهداف حقوقی گنجاندن «شرط مکتوب بودن» در کنوانسیون نیویورک و استفاده از تعاریف موجود در قوانین داوری تجاری کشورهای مختلف به این پرسش پاسخ داده، به تحلیل کارکردگرایانه موضوع بپردازند. در بخش دوم سعی شده است تا با ترکیب قوانین موخر با استدلال های بخش نخست، به استحکام این پشتوانه حقوقی برای توافقنامه های الکترونیکی غنای بیشتری بخشیده، با توجه به فراگیر شدن این پدیده در عصر حاضر، بستر حقوقی امنی برای استفاده کنندگان از این گونه توافقنامه ها ترسیم نمایند.