بررسی رابطه بین تاب آوری، هیجان خواهی، ویژگی های شخصیتی با فرسودگی شغلی در زنان پلیس

پژوهش کنونی از دو جهت بنیادی (علمی) و کاربردی که موردنیاز سازمان است با روش پیمایشی مورد مداقه قرار گرفته است که از بین کارکنان صفی و ستادی مطالعه، بررسی و سنجش شده است. این پژوهش با هدف تعیین رابطه بین تاب آوری، هیجان خواهی و ویژگی های شخصیتی با فرسودگی شغلی زنان پلیس نیروی انتظامی در مشاغل صفی و ستادی به مرحله اجرا درآمد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویسون، پرسشنامه هیجان خواهی زاکرمن، پرسشنامه ویژگی های شخصیتی نئو و پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش و همکاران (1976) بود. جمعیت آماری این تحقیق زنان پلیس شهر تهران بوده و انتخاب این افراد با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای (نسبتی) که حجم جمعیت آماری 1000 نفر و حجم نمونه بر اساس آمار خی دو 360 نفر صورت گرفت که متغیرهای تاب آوری، هیجان خواهی و ویژگی های شخصیتی متغیرهای مستقل و فرسودگی شغلی متغیر وابسته در نظر گرفته شده است. شواهد به دست آمده حاکی از آن است که بین فرسودگی شغلی با تاب آوری، هیجان خواهی و ویژگی های شخصیتی رابطه معناداری وجود دارد. بر اساس ضریب استاندارد بتا (Beta)، تاب آوری (527/0-)، هیجان خواهی (409/0) و ویژگی های شخصیتی (318/0-)، سهم معناداری را در تبیین واریانس، در خصوص فرسودگی شغلی زنان پلیس تهران دارد. متغیرهای تاب آوری (در سطح آلفای 01/0) کرونباخ و ویژگی های شخصیتی (در سطح آلفای 05/0) با فرسودگی شغلی، رابطه معکوس معنادار داشته، اما رابطه هیجان خواهی (در سطح آلفای 05/0) با فرسودگی شغلی رابطه ای مستقیم است. نتایج نشان داد که بین شایستگی، تحمل عواطف منفی و پذیرش مثبت عواطف با تمامی مولفه های فرسودگی شغلی رابطه معنادار وجود دارد. همچنین، دو مولفه مهار و معنویت نیز با 3 مولفه فرسودگی شغلی رابطه معناداری دارند. همبستگی منفی بین تاب آوری، فرسودگی شغلی، خستگی هیجانی، مسخ شخصیت و احساس عدم کفایت شخصی نشان از قدرت پیش بینی تاب آوری به عنوان پیش بینی کننده قوی فرسودگی شغلی دارد؛ به گونه ای که با افزایش تاب آوری و رفتارهای تاب آورانه می توان کاهش فرسودگی شغلی را در بین زنان پلیس پیش بینی کرد.