تاثیر هورمون های اسید آبسزیک، پاکلوبوترازول و یونیکونازول بر کنترل گل جالیز مصری(Orobanche aegyptiaca. Pers) و شاخص های رشد گوجه فرنگی (Lycopersicon esculentum L.)

به منظور ارزیابی تاثیر هورمون های اسید آبسزیک، پاکلوبوترازول و یونیکونازول بر کنترل گل جالیز مصریOrobanche aegyptiaca. Pers) ) و شاخص های رشد گوجه فرنگی (Lycopersicon esculentum L.)، آزمایشی گلخانه ای در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار اجرا شد. تیمارها شامل اسید آبسزیک در 4 سطح (غلظت های 1، 3، 5 و 7 میلی مولار)، پاکلوبوترازول در 2 سطح (غلظت های 1/0 میلی مولار و 01/0 میلی مولار) و یونیکونازول در 4 سطح (غلظت های 1، 2، 3 و 4 میلی مولار) و 2 شاهد با و بدون علف هرز گل جالیز بودند. نتایج نشان داد تیمار 5 و 7 میلی مولار اسید آبسزیک، 1/0 میلی مولار و01/0 میلی مولار پاکلوبوترازول و 3 و 4 میلی مولار یونیکونازول باعث کاهش معنی داری تعداد گرهک روی ریشه گوجه فرنگی، تعداد ساقه گل جالیز و وزن خشک گل جالیز شدند. اما در مورد صفات گوجه فرنگی، تیمار پاکلوبوترازول در هر دو غلظت 1/0 میلی مولار و01/0 میلی مولار، ماده خشک، ارتفاع و سطح برگ گوجه فرنگی را کاهش و کمترین مقدار دو صفت نسبت سطح برگ و سطح ویژه برگ را نسبت به شاهد بدون گل جالیز ایجاد کرد. در مجموع می توان چنین نتیجه گرفت که هورمون اسید آبسزیک در غلظت های 5 و 7 میلی مولار و یونیکونازول در غلظت های 3 و 4 میلی مولار نتایج بهتری را در کنترل گل جالیز و محدودیت کمتر رشد گوجه فرنگی داشتند و در مورد پاکلوبوترازول علی رغم اثر مطلوب در کنترل گل جالیز ولی به لحاظ کاهش صفات گوجه فرنگی بهتر است غلظت های کمتر آن مورد آزمایش قرار گیرد.