اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر کاهش افکار خودکشی در اقدام کنندگان به خودکشی باسابقه قبلی

خودکشی به عنوان یک اورژانس روانپزشکی یکی از معضلات بزرگ بشری است. لذا هدف از این مطالعه اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر کاهش افکار خودکشی در اقدام کنندگان به خودکشی با سابقه خودکشی قبلی بود.
روش پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی، با دو گروه آزمایش و گروه گواه می باشد، و جامعه آماری مشتمل بر کلیه بیماران اقدام کننده به خودکشی بود، که در پاییز و زمستان سال 1391 به مراکز درمانی خصوصی مراجعه کردند. نمونه پژوهش شامل 32 زن اقدام کننده به خودکشی بود که بر اساس اکتساب نمره یک انحراف معیار بالاتر از میانگین آزمون افکار خودکشی ، حداقل تحصیلات راهنمایی، دامنه سنی و سابقه اقدام به خودکشی و جنس زن انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش مصاحبه تشخیصی ساختار یافته و آزمون افکار خودکشی بک و آموزش رفتاردرمانگری دیالکتیکی بود که به صورت گروهی 4 ماه (هر هفته 1 جلسه 2 تا 2/30 ساعته گروهی) انجام گرفت. نتایج با استفاده از تحلیل کواریانس در spss تحلیل شد.
یافته های پژوهش: یافته ها نشان داد رفتاردرمانگری دیالکتیکی در کاهش میزان گرایش به خودکشی و کاهش نمره در گروه آزمایش معنی دار بوده است (P<0.29).
افکار خودکشی می تواند منجر به اقدام به خودکشی شود. در حوزه درمان افکارخودکشی و افرادی که در حالت بحران به سر می برند، رفتاردرمانی دیالکتیکی با توجه به ماهیت آن، بسیار کارا و نوید بخش به نظر می رسد.