نگرشی بر بافت های فرسوده و سکونتگاه های غیر رسمی مطالعه موردی(شهرسنندج)

نارسایی درمدیریت بافتهای فرسوده ، علاوه برنبود نگرش استراتژیک به ساماندهی بافتهای فرسوده، ناشی از اجرانشدن استراتژی های تدوین شده در این زمینه است. هرچند حلقه های گم شده هماهنگ کننده و تداخل فعالیت های ساماندهی بافت فرسوده به وسیله امر مشارکت در تدوین استراتژی ها به حداقل رسیده و ضمن تبیین بهتر وظایف سازمان های مختلف مدیریت شهری، ارتباطات آنها را تنظیم می کند، اما اگر استراتژی های تدوین شده به وسیله خطوط پیوسته تا اجرا استمرار نیابد، باعث اختلال در سازوکار اثرگذاری آنها خواهد شد. امروزه بالا بودن درجه آسیب پذیری گروه اصلی جمعیت محلات فرودست شهری که همانا کودکان و نوجوانان می باشند شناخت ابعاد فکری و روانشناختی آنها را ضروری ساخته است تا از این طریق برنامه های توانمندسازی ویژه کودکان و نوجوانان استخراج شده و به مورد اجرا گذاشته شود. یافته ها نشان می دهدکه درصورت بی توجهی به این گروه سنی به فرض موفقیت برنامه های ساماندهی کالبدی، بازتولید حاشیه نشینی و تبعات آن امری طبیعی خواهد بود. سکونتگاه های غیررسمی بیش از این که محل سکونت یک قوم باشند، محل سکونت اقشار کم درآمد جامعه به شمار می روند. از این رو تنع فرهنگی و طایفه ای در این محله، به عنوان مانعی برای مشارکت و همکاری بین گروهی به شمار می رود. به این ترتیب ارتقای سطح مشارکت عمومی وسرمایه اجتماعی نیز هدف دیگری در همین راستا است که باید از طریق ظرفیت سازی اجتماعی نهادهای محلی، ساز وکار نهادینه مشارکت مردم در امور محله وارتقای سطح اعتماد اجتماعی نهادی صورت پذیرد. این تحقیق بر آن است که گذری بر نگرش ودیدگاه های مرتبط با بافت های فرسوده و سکونتگاه های غیر رسمی داشته باشد.