تشویش نوشتن: مسئله مندی نوشتن در حوزه علوم انسانی و اجتماعی در ایران

مقاله حاضر تحلیلی در زمینه نوشتن و «سواد دانشگاهی» در حوزه علوم انسانی و اجتماعی در ایران امروز است. در این مقاله برآنم امر نوشتن در بستر اجتماعی و معرفتی نظام دانشگاهی را بررسی و راهبردی برای مواجهه با «وضعیت مسئله مندی» ارائه کنم. این راهبرد در «سطح عاملیت» یا فردی، اتخاذ «رویکردی وجودی» به امر نوشتن به وسیله دانشگاهیان و در «سطح ساختار»، بازاندیشی وایجاد تحولات ساختاری است. در بخش اول مقاله، «نوشتن دانشگاهی» را به عنوان نوعی مسئله صورت بندی کرده و نوشتن را چون امری پرابلماتیک توضیح داده ام. در بخش دوم، رویکرد نظری با عنوان نوشتن به منزله «امر وجودی» را ارائه کرده ام و نشان داده ام که چگونه می توان با اتخاذ و قبول این رویکرد، مسئله نوشتن دانشگاهی را تحلیل و راهبردی برای مواجهه با آن ارائه کرد. اساس سومین بخش مقاله، ارائه رویکردی روش شناسانه برای کاربست تحلیل وجودی نوشتن است. در این زمینه ابعاد مختلف راهبرد «خودروایتگری محققانه» و «خودمردم نگاری» را توضیح داده ام. بخش پایانی مقاله را به تبیین اهمیت رویکرد وجودی به نوشتن اختصاص داده، برخی انتقادات به این رویکرد را مختصرا بیان کرده ام.