بررسی نگره بحران در نظر هوسرل و زمینه های آن در فلسفه قرن نوزدهم اروپا

در اوایل قرن بیستم میلادی جریان گسترده یی پدیدار گشت که نویسندگان آن در اشاره به بحران علم و فرهنگ اروپایی با یکدیگر همصدا بودند. ادموند هوسرل نیز بعنوان یکی از متفکرین برجسته اروپایی در اوایل قرن بیستم، همگام با این جریان، پدیدارشناسی را بعنوان راهکار غلبه بر این بحران همه جانبه ارائه میکند که از نظر وی نیمه دوم قرن نوزدهم اروپا را دربرگرفته است. از نظر او این بحران بصورت فقدان وحدت و انسجام در فلسفه و علوم، اعم از علوم طبیعی و انسانی و همچنین بیگانگی علوم از زندگی روزمره انسان ظهور و بروز یافته است و ریشه ها و علل این بحران باید در رویکردهای علمی و فلسفی قرن نوزدهم اروپا جستجو شود. در این قرن پس از مرگ هگل، با تاثر از مکاتب هگلی و نسبیت انگاری تاریخی برآمده از آنها، جریانهایی چون مارکسیسم، بیولوژیسم و هرمنوتیک تاریخ گرا پدید آمد که وجه اشتراک همه آنها تمایل به سمت نسبیت گرایی بود. این جریانها هرکدام از منظر خود با نفی امکان نیل به یک حقیقت واحد و یقینی و همچنین نسبی سازی این حقیقت، موجبات بحران مذکور را فراهم آوردند. هوسرل پس از آشکار ساختن ماهیت بحران در مبانی تفکر غرب، از طریق خوانشی انتقادی از ریشه گرایی دکارتی و در جهت دستیابی به یک بنیان متقن و وحدت بخش برای علوم، روشی را با نام «تاویل پدیدارشناسانه» پیشنهاد نمود که برغم اینکه پس از وی انتقادات فراوانی را برانگیخت، اما به یکی از اصلیترین عناصر پدیدارشناسی تبدیل شد که تقریبا در تمامی اندیشه های پس از هوسرل تاثیرگذار بوده است.