بررسی اثر انسولین حساس کننده متفورمین و پیوگلیتازون تنهایی و ترکیبی در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک: یک کارآزمایی بالینی

به نظر می رسد که مقاومت به انسولین و به دنبال آن افزایش سطح انسولین سرم نقش مهمی در پاتوژنز سندرم تخمدان پلی کسیتیک داشته باشد. بنابراین یکی از شیوه های درمانی برای درمان این سندرم استفاده از داروهای حساس کننده به انسولین نظیر متفورمین و دسته دارویی تیازولیدیندیون ها است.

ازاین مطالعه مقایسه تغییرات هورمونی، کلینیکی ومتابولیکی پس از مصرف متفورمین و پیوگلیتازون بصورت درمان تکی و درمان ترکیبی در درمان زنان مبتلا سندرم تخمدان پلی کیستیک بود.

84 بیمار مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول تحت درمان با قرص متفورمین mg 500 سه بار در روز، گروه دوم تحت درمان باقرص پیوگلیتازون mg 30 روزانه وگروه سوم بصورت توام تحت درمان با قرص پیوگلیتازون mg 30 روزانه و قرص متفورمین mg 500 سه بار در روزبه مدت سه ماه قرار گرفتند. در این مطالعه شاخص های مقاومت به انسولین، آندروژن های سرم و وضعیت سیکل قاعدگی بیماران قبل از درمان و در پایان سه ماه بررسی شد.

در پایان مطالعه کاهش معناداری در انسولین ناشتا و بهبود شاخص های مقاومت به انسولین نظیر شاخص HOMA-IR، QUICKI و نسبت قند خون ناشتا به سطح سرمی انسولین ناشتا در سه گروه مشاهده شد. وزن، نسبت دور کمر به دور باسن و شاخص توده بدنی پس ازسه ماه مصرف پیوگلیتازون افزایش یافت. تنها در بیماران دریافت کننده متفورمین کاهش معناداری در سطح تستوسترون تام بعد از درمان مشاهده شد. در پایان مطالعه پیوگلیتازون و درمان ترکیبی به ترتیب باعث افزایش نظم سیکل قاعدگی در %71.4 و %73.9 زنان شدند. درحالی که تنها در %36.4 از زنان دریافت کننده متفورمین، منظم شدن سیکل قاعدگی اتفاق افتاد.

نتایج این مطالعه نشان می دهد که داروهای حساس کننده به انسولین اثرات مفیدی در بهبود مقاومت به انسولین و نظم سیکل قاعدگی اعمال می کنند، اما تنها داروی متفورمین باعث بهبودی هایپرآندروژنمیا در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک می شود. پس از پایان مطالعه هیچ اثر درمانی بیشتری در گروه دریافت کننده توام پیوگلیتازون و متفورین در مقایسه با مونوتراپی مشاهده نشد.