بررسی پارامترهای ریوی و همودینامیک در دو روش تهویه مکانیکی حجمی و فشاری در بیماران تحت جراحی لاپاروسکوپی ژنیکولوژی به روش کارآزمایی بالینی

جراحی لاپاروسکوپی به عنوان تشخیص و درمان نازایی امروزه در حال گسترش است انتخاب بهترین روش تهویه بیماران مورد بحث و بررسی است.

هدف از انجام این مطالعه مقایسه پاسخ همودینامیک و مکانیک ریه در دو روش تهویه فشاری و حجمی با استفاده از ماسک حنجره ای و آنالیز گازهای شریانی خونی در بازده زمانی متفاوت است.

60 بیمار زن که به صورت انتخابی جهت انجام جراحی لاپاروسکوپی تشخیصی ارجاع شده بودند به طور تصادفی در دو گروه تهویه با مد فشاری و حجمی قرار گرفتند. در گروه حجمی تهویه با حجم 10 سی سی به ازای هر کیلوگرم وزن انجام شد و در گروه فشاری تهویه بر اساس فشار حداکثر راه هوایی 35 سانتی متر آب و حجم 10 سی سی به ازای هر کیلوگرم وزن انجام شد.در هر دو گروه نمونه شریانی جهت انجام آنالیز گازهای شریانی در سه بازه زمانی 5 و 10 و 15 دقیقه از قرار دادن ماسک حنجره ای گرفته شد. همچنین پارامترهای مکانیک ریه در این مدت مانیتور و ثبت میشد. این مطالعه یک مطالعه کارآزمایی بالینی یک سوکور می باشد.

تفاوتی از نظر سن قد وزن و اندکس توده بدنی در دو گروه وجود نداشت. فشار حداکثر و حداقل راه هوایی در گروه تهویه به روش حجمی بیشتر از گروه تهویه به روش فشاری در بازده زمانی 5 و 10 دقیقه بعد از تعبیه ماسک لارنژیال بود. فشار اکسیژن شریانی در زمان 10 و 15 دقیقه بعد از تعبیه ماسک لارنژیال در گروه تهویه با مد حجمی بالاتر از گروه تهویه فشاری بود. با وجود اینکه فشار دی اکسید کربن شریانی در گروه تهویه با فشار بعد از زمان 5 دقیقه از تعبیه ماسک لارنژیال بالاتر از گروه تهویه حجمی بود ولی این تفاوت در بازده زمانی 10 و 15 دقیقه از تعبیه ماسک لارنژیال در دو گروه تفاوت معنی داری نداشته است. میزان دی اکسید کربن پایان بازدمی در زمان 10 و 15 دقیقه از تعبیه ماسک لارنژیال در گروه تهویه حجمی بالاتر از گروه تهویه فشاری بود.

هر دو روش تهویه فشاری و حجمی برای جراحی لاپاروسکوپب ژنیکولوژی مناسب است با این وجود روش تهویه فشاری با فشار راه هوایی کمتری در مقایسه با تهویه حجمی همراه بوده است.