تصویر می و متفرعات آن درذهن و زبان حافظ

یکی از واژگان پرتکرار در دیوان حافظ «می» و متفرعات آن است. طی این پژوهش عناصر تصویری در آن دسته از غزل هایی که واژه کانونی آن ها می و متفرعات آن نظیر باده، می و... است، مورد تحقیق قرار گرفته است. یافته های این پژوهش نشان می دهد: تصاویر خلق شده از رهگذر تشبیه به لحاظ انواع، اشکال و کاربرد متنوع و گوناگون است که از بین انواع تشبیه، نوع بلیغ اضافی بیشترین بسامد را داراست؛ این موضوع القا کننده رنگ، درخشش و طعم شراب است. در واقع خواجه از این رهگذر احساس خود را به این نوشداروی مرموز به زیبایی بیان می کند. در مورد مراعات نظیر، حافظ با گزینش واژه هایی وسواسی این امکان را به واژه داده تا با حداکثر ظرفیت خود در شعرش حضور یابد و به مخاطب رخصت داده است تا تناسب ها و ظرافت های پیدا و پنهان آن را دریابد. بیشترین کاربرد مجاز، به انعکاس مجاز حال و محل اختصاص یافته است. علاوه بر این، پیرامون آرایه ای هام تناسب بیشترین برجسته سازی زبانی متعلق به واژه «مدام» بوده است. در واژگان کانونی بیت های مورد تحقیق، تکرار واژه می و به طور طبیعی صامت «م» بیشترین بسامد را داشته است و استعاره از نوع مکنیه (شخصیت بخشی) چشم گیرتر بوده است،