مکان یابی مناطق مستعد پخش سیلاب با استفاده از منطق فازی و فرآیند تحلیل شبکه ای (ANP)(مطالعه موردی: دشت مشهد)

پخش سیلاب بر آبخوان، روشی ارزان جهت استفاده بهینه از سیلاب ها برای تغذیه مصنوعی است که کاهش خسارات ناشی از سیلاب را نیز به همراه دارد. در این تحقیق، برای مکان یابی و اولویت بندی مناطق مستعد پخش سیلاب در دشت مشهد، از ده معیار کاربری اراضی، شیب، ضخامت آبرفت، فاصله از چاه، فاصله از قنات، فاصله از روستا، افت سطح ایستابی، ضریب هدایت هیدرولیکی، هدایت الکتریکی و تراکم زهکشی استفاده گردید. عملیات وزن دهی معیارها با استفاده از فرآیند تحلیل شبکه ای (ANP) و منطق فازی انجام شد. بعد از آماده سازی نقشه کلیه معیارهای مربوط به مکان یابی عرصه های مناسب پخش سیلاب و وزن دهی نقشه ها براساس منطق فازی و مدل فرآیند تحلیل شبکه ای، نقشه نهایی مربوط به اولویت بندی مناطق مستعد پخش سیلاب آماده گردید. سپس با اعمال لایه محدود کننده که از تلفیق سه معیار کاربری اراضی، شیب و ژئومورفولوژی آماده گردید، نقشه نهایی مناطق مستعد پخش سیلاب آماده و اولویت بندی شد. از بین ده عامل موثر بر پخش سیلاب، معیار ضخامت آبرفت با وزن 27/0 به عنوان موثرترین لایه در بحث مکان یابی مناطق مستعد پخش سیلاب شناخته شد. از لحاظ شیب، بیشتر مناطق مناسب در شیب های کمتر از 3% قرار گرفت که نشان دهنده تاثیر به سزای این عامل در اجرای پخش سیلاب است. استعداد دشت مشهد در پخش سیلاب، پس از حذف مناطق مستثنیات (8/40 درصد از کل اراضی)، در چهار کلاس نامناسب، نسبتا مناسب، مناسب و کاملا مناسب تعریف شد که به ترتیب 7/2، 9/25، 5/26 و 1/5 درصد از مساحت دشت را شامل می شود.