اثر باکتری تیوباسیلوس و گوگرد بر عملکرد و ویژگی های بیو شیمیایی ذرت دانه ای (هیبرید ماکسیما) در شرایط کم آبیاری در منطقه ورامین

تنش کم آبی به عنوان عاملی مهم در کاهش عملکرد گیاهان زراعی مطرح است هم چنین باکتری اکسید کننده گوگرد باعث افزایش تحمل گیاهان به ویژه ذرت نسبت به تنش های محیطی می شود. به منظور بررسی اثر باکتری زیستی تیوباسیلوس و گوگرد بر عملکرد و ویژگی های بیو شیمیایی ذرت دانه ای (Zea mays L. Var Maxima) در شرایط قطع آبیاری،تحقیقی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه پژوهشی شماره دو دانشگاه آزاد اسلامی ورامین در سال زراعی 1393 اجرا شد. تیمار های این آزمایش شامل کم آبیاری در سه سطح به عنوان کرت اصلی: (شاهد (آبیاری معمول) ، عدم آبیاری در مرحله گل دهی و عدم آبیاری در مرحله پر شدن دانه) و مصرف باکتری زیستی تیوباسیلوس و گوگرد در چهار سطح به عنوان کرت فرعی شامل: شاهد (بدون مصرف) ، مصرف کود زیستی تیوباسیلوس به صورت اختلاط با بذر در هنگام کاشت، مصرف گوگرد و مصرف ترکیبی گوگرد و تیوباسیلوس. بر اساس آزمون خاک میزان توصیه شد، مصرف کود گوگرد 250کیلوگرم در هکتار و مصرف کود زیستی تیوباسیلوس5 کیلوگرم در هکتار بود. نتایج جدول تجزیه واریانس نشان داد که تمامی صفات مورد بررسی به جز بیومارکر دی هیدروکسی گوآنزین تحت اثر کم آبیاری و تیوباسیلوس قرار گرفتند. قطع آبیاری باعث کاهش عملکرد دانه شد، هرچند مصرف گوگرد و تیوباسیلوس اثر منفی قطع آبیاری را کاهش داد، کم ترین میزان عملکرد دانه از بر همکنش تیمار قطع آبیاری در مرحله گل دهی و عدم مصرف گوگرد و تیوباسیلوس (892/4 تن در هکتار) به دست آمد که نسبت به تیمار آبیاری معمول و مصرف توام کود زیستی تیوباسیلوس و گوگرد، 2/58 درصد کاهش داشت. به کارگیری تیوباسیلوس و گوگرد در شرایط قطع آبیاری در مراحل حساس رشدی از اثرات منفی کم آبیاری بر عملکرد دانه کاست (50 درصد).