اثر محلول پاشی نانواکسیدروی و کاربرد باکتری های آزادزی تثبیت کننده نیتروژن بر عملکرد و ویژگی های مورفوفیزیولوژیک تریتیکاله

به منظور بررسی اثر محلول پاشی با نانواکسیدروی و کاربرد باکتری های آزادزی تثبیت کننده نیتروژن بر عملکرد دانه و برخی ویژگی های مورفوفیزیولوژیک تریتیکاله، این آزمایش در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1392 اجرا شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل محلول پاشی با نانواکسیدروی در پنج سطح (عدم محلول پاشی به عنوان شاهد، 25/0، 5/0، 75/0 و 1 گرم در لیتر) و تلقیح بذر با باکتری های آزادزی تثبیت کننده نیتروژن در چهار سطح (عدم تلقیح بذر با باکتری به عنوان شاهد، تلقیح بذر با ازتوباکتر کروکوکوم استرین 5، آزوسپریلیوم لیپوفروم استرینOF و سودوموناس پوتیدا استرین 9) بودند. نتایج نشان داد که انتقال مجدد ماده خشک و میزان مشارکت ذخایر ساقه در عملکرد، سرعت ظهور برگ، عملکرد و اجزای عملکرد دانه به طور معنی داری تحت اثر محلول پاشی با نانواکسیدروی و کاربرد باکتری-های آزادزی تثبیت کننده نیتروژن قرار گرفت. بیش ترین انتقال مجدد ماده خشک و سهم ذخایر ساقه در عملکرد دانه در عدم تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد × عدم محلول پاشی با نانواکسیدروی به دست آمد. مقایسه میانگین ها نشان داد که بالاترین عملکرد، اجزای عملکرد دانه و سرعت ظهور برگ به ترکیب تیماری تلقیح بذر با ازتوباکتر و آزوسپریلیوم × محلول پاشی یک گرم در لیتر نانواکسیدروی و کم ترین آن ها در حالت عدم تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد × عدم محلول پاشی با نانواکسیدروی به دست آمد. به نظر می رسد به منظور افزایش عملکرد دانه و سرعت ظهور برگ می توان پیشنهاد کرد که تلقیح بذر تریتیکاله با باکتری های ازتوباکتر و آزوسپریلیوم در محلول پاشی یک گرم در لیتر نانواکسیدروی به کار برده شود.