کاربست الگوی بومی قدرت نرم در روند سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

امروزه جهانی‎شدن همگام با ایجاد تحول در سایر حوزه های حیات بشری، باعث تغییر در ماهیت و اشکال قدرت و افزایش تاثیر قدرت نرم بر روند سیاست خارجی کشورها شده است؛ به‎نحوی که قدرت نرم‎افزاری ضمن برخورداری از هزینه و خطرپذیری کم‏تر نسبت به قدرت سخت‎افزاری، زمینه را برای ظهور و قدرت‎سازی بازیگران متوسط و منطقه‎ای در عرصه‎ی روابط بین‎الملل فراهم آورده است. در این راستا، شکاف عمیق موجود بین پتانسیل‎های بسیار و دستاوردهای اندک جمهوری اسلامی ایران در حوزه‎ی قدرت نرم به دلیل فقدان الگوی بومی کاربست این مفهوم در سیاست خارجی کشور از یک سو، و ضرورت مضاعف الگومندی سیاست ‎خارجی و هم‎چنین مقابله با برداشت توصیفی و هژمونیک از قدرت نرم در مفهوم غربی آن از سوی دیگر، باعث شده است تا نگارنده در این مقاله تلاش نماید تا از رهگذر ارائه‎ی یک «الگوی بومی منبع‎محور» از قدرت نرم و «کاربست آن در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران»؛ ضمن شکستن انحصار الگوی فعلی، زمینه‎ی بهره‎مندی کشور از کارویژه های نرم‎افزاری قدرت را در حد توان فراهم آورد.