صوفیان و بوداییان

یکی از بسترهای تقریبا فراموش شده پژوهشی در حوزه ادیان و فرهنگ ها به تاثیر و تاثر عرفان اسلامی و آیین بودا مربوط می شود؛ حوزه ای که با وجود اهمیت و جذابیت، آثار تحقیقی کمی درخصوص آن نگاشته شده است. کتاب صوفیان و بوداییان (سیری در تصوف اسلامی و رهبانیت بودایی)، نوشته محمدرضا عدلی، در نگاه نخست کوششی برای یافتن تاثیرها و تاثرهای این دو مقوله فرهنگی است. کوششی ستودنی، اما قابل نقد و بررسی. در این مقاله با توجه به نکات ارزشمند اثر محمدرضا عدلی و با نگاهی نقادانه، به ساختار ظاهری و محتوای این اثر پرداخته شده است. در این کتاب ضعف در انتخاب عنوانی گویا و طرح سوال اصلی، به کارنگرفتن روشی نظام مند، عدم توجه به آیین مهایانه، رعایت نکردن سیر زمانی رویدادها، تحلیل های نارسا و نادرست، رونویسی از نظریات شرق شناسان، پرگویی و تکرار مطالب از جمله نمونه هایی است که جای درنگ و تعمق دارد.