تعیین برخی از فاکتورهای حدت در استافیلوکوکوس اورئوس های جدا شده از بیمارستان شهید بهشتی شهر همدان در سال های 1394-1393

استافیلوکوکوس اورئوس یکی از مهم ترین عوامل بیماریزای عفونت های بیمارستانی محسوب می شود. بیماری زایی این ارگانیسم وابسته به فاکتور های حدت مختلفی مانند پروتئین های چسبنده سطحی، توانایی تولید توکسین ها و آنزیم ها، ایجاد مقاومت دارویی سریع و تشکیل بیوفیلم می باشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی برخی از فاکتورهای حدت جدایه های استافیلوکوکوس اورئوس انجام گرفت.

در مجموع 30 جدایه استافیلوکوکوس اورئوس از نمونه های بالینی بیماران بستری شده در بیمارستان شهید بهشتی شهر همدان جمع آوری شد. شناسایی جدایه ها با کمک آزمون های بیوشیمیایی (کاتالاز، کواگولاز و DNase) و مولکولی (PCR) صورت گرفت. سپس حساسیت آنتی بیوتیکی جدایه ها و توانایی آنها در تولید همولیزین، بتالاکتاماز و بیوفیلم به ترتیب با استفاده از آزمون های انتشار دیسک، آگار خوندار، اسیدومتری و میکروتیتر- پلیت بررسی شدند.

فعالیت همولیزی جدایه ها بر روی آگار خوندار گوسفندی نشان داد که از مجموع 30 جدایه، 8 (66/26%)، 14 جدایه (66/46%) و 15 جدایه (50%) به ترتیب همولیزین های آلفا، دلتا و بتا را تولید کردند. در حالی که با استفاده از محیط های آگار خوندار انسانی، فراوانی تولید این توکسین ها به ترتیب 40%، 33/53% و 33/13% بود. با استفاده از تست اسیدومتری مشخص شد که 21 جدایه (70%) قادر به تولید بتالاکتاماز بودند. بعلاوه، آزمون حساسیت آنتی بیوتیکی نشان داد که پنی سیلین کم اثرترین آنتی بیوتیک بود (90% مقاومت). هرچند هیچ یک از جدایه ها به ونکومایسین مقاوم نبودند. در مورد تشکیل بیوفیلم نیز، 14 جدایه (66/46%) به طور قوی بیوفیلم تولید کردند.

نتایج این مطالعه حاکی از فراوانی بالای فاکتورهای حدت به خصوص توانایی تشکیل بیوفیلم و مقاومت آنتی بیوتیکی در میان جدایه های استافیلوکوکوس اورئوس بررسی شده بود.