اثر دو نوع اکسین ایندول بوتریک اسید، نفتالین استیک اسید و بسترهای کاشت بر ریشه زایی قلمه های رز مینیاتوری (Rosa hybrida)

گل رز مینیاتوری یکی از محبوب ترین گیاهان زینتی در جهان است که در سراسر دنیا به عنوان گیاه گلدانی و یا در فضای سبز پرورش داده می شود. تکثیر تجاری این گیاه عمدتا از طریق قلمه می باشد. به منظور بررسی اثر غلظت های مختلف ایندول بوتریک اسید، نفتالین استیک اسید و بسترهای کاشت مختلف بر ریشه زایی قلمه های رز مینیاتوری، آزمایشی در قالب فاکتوریل بر پایه طرح کامل تصادفی با سه تکرار و 40 تیمار با 360 قلمه اجرا گردید. در این تحقیق فاکتور اول تنظیم کننده رشد ایندول بوتریک اسید در چهار سطح (0، 1000، 2000 و 3000 میلی گرم در لیتر)، فاکتور دوم تنظیم کننده رشد نفتالین استیک اسید در پنج سطح (0، 500، 1000، 1500 و 2000 میلی گرم در لیتر) و فاکتور سوم بسترهای متفاوت ریشه زایی شامل مخلوط حجمی از پرلایت، کمپوست ضایعات چای و ماسه به نسبت 2:2:1، پرلایت، پیت و ماسه به نسبت 2:2:1 بود. آنالیز آماری داده ها با نرم افزار SAS از روش مدل خطی تعمیم یافته LMG و مقایسه میانگین ها با آزمون حداقل اختلاف معنی دار در سطح احتمال 5 درصد انجام شد. نتایج نشان داد که بالاترین درصد ریشه زایی قلمه ها در تیمار 2000 میلی گرم در لیتر ایندول بوتریک اسید بدست آمد، در حالی که اثر تیمار نفتالین استیک اسید و بسترهای متفاوت ریشه زایی بر درصد ریشه زایی معنی دار نبود. اثرات متقابل دوگانه و سه گانه تیمارها بر سایر صفات اندازه گیری شده از جمله تعداد ریشه اولیه، تعداد ریشه ثانویه و قطر ریشه معنی دار بود. اثرات متقابل دوگانه تیمار NAA و بستر ریشه زایی بر صفت تعداد ریشه اولیه معنی دار نبود. بیشترین میانگین تعداد ریشه در قلمه ها و قطر ریشه در بستر پرلایت، کمپوست ضایعات چای و ماسه به نسبت 2:2:1 و در تیمار ترکیبی تنظیم کننده های مصنوعی وجود داشت.