بررسی تغییرات فاکتور رشد شبه انسولینی یک (IGF-I)، کورتیزول سرم و عملکرد بازیکنان زن بسکتبال با ویلچر به دنبال 8 هفته تمرین قدرتی بالاتنه

عملکرد بازیکنان بسکتبال با ویلچر بر قدرت اندام فوقانی متکی است. به خوبی ثابت شده است که تمرین های قدرتی موجب هایپرتروفی و بهبود قدرت عضلانی می شود، اما آثار آنابولیک و کاتابولیک تمرینات قدرتی بالاتنه در بازیکنان بسکتبال با ویلچر تاکنون مطالعه نشده است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی تغییرات فاکتور رشد شبه انسولینی یک (IGF-1)، کورتیزول سرم و عملکرد بازیکنان زن بسکتبال با ویلچر به دنبال 8 هفته تمرین قدرتی بالاتنه بود.
18 بازیکن بسکتبال با ویلچر (سن=6/2±51/29 سال و وزن= kg59/14±35/66 ) به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به عنوان گروه کنترل(تمرینات معمول بسکتبال با ویلچر) و گروه تجربی (تمرینات منظم بسکتبال با ویلچر+ تمرینات قدرتی بالاتنه) انتخاب شدند. هر گروه در یک برنامه تمرین 8 هفته ای شرکت کرد. قبل و پس از 8 هفته تمرین، نتایج مقادیر سرمی فاکتور رشد شبه انسولینی یک، کورتیزول و آزمون های عملکردی با روش های آماری تی تست مستقل، تی تست زوجی و کوواریانس تحلیل شد.
در فاکتور رشد شبه انسولینی-1، کورتیزول و آزمون عملکردی(مثل پرتاب پنالتی، پرتاب از زاویه های چپ و راست و پرتاب سه امتیازی) تفاوت معنی دار بین گروهی مشاهده نشد. اما عملکرد پرتاب بیس بالی در گروه تجربی به طور معنی داری بهتر از گروه کنترل بود (05/0>P).
بر اساس این نتایج می توان گفت تمرینات قدرتی بالاتنه در بازیکنان زن بسکتبال با ویلچر، مهارت های وابسته به قدرت را بهبود می بخشد، اما نمی تواند به آثار کاتابولیکی و یا آنابولیکی منجر شود.