مدل ارزیابی پارامتریک پایداری محیطی سیستم های ساختمانی با تمرکز بر فاز تولید و تخریب (با رویکرد اندازه گیری عددی چرخه عمر به روش LCIA تحت استاندارد ایزو 14042)

در دهه اخیر، یکی از مهم ترین دغدغه های زیست محیطی، کنترل آلاینده های حاصل از صنعت ساختمان بوده است. افزایش ساخت و ساز به خصوص در کشورهای در حال توسعه امری اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. از این رو ساختمان نیز، مانند هر محصول صنعتی دیگر، حاصل مصرف مواد اولیه و انرژی های تجدید پذیر و تجدید ناپذیر بوده و در پایان چرخه عمر، سرنوشتی بغیر از تخریب و یا بازیافت نخواهد داشت. با وجود اینکه توجه غالب تحقیقات صورت گرفته درباره تاثیرات زیست محیطی ساختمان معطوف به فاز بهره برداری بوده است، اما فاز تولید و تخریب ساختمان نیز مقادیر قابل توجهی از میزان مصرف انرژی و تولید آلاینده ها را به خود اختصاص می دهد.
تحقیق حاضر با مرور فعالیت های صورت گرفته در عرصه تاثیرات محیطی ساختمان، به بررسی روش ها، ابزارها و یافتن معیارهای مناسب در اندازه گیری میزان پایداری محیطی سیستم های ساختمانی با تمرکز بر فاز تولید و تخریب می پردازد. چرا که بنظر می رسد با توجه به فاز تولید و تخریب ساختمان، می توان مقادیر مصرف انرژی و تولید آلاینده های صنعت ساختمان را به شکل قابل توجهی کاهش داد.
هدف اصلی این مقاله، یافتن شاخص هایی برای اندازه گیری پارامتریک میزان پایداری محیطی هر سیستم ساختمانی با تاکید بر فاز تولید و تخریب ساختمان است.
به این ترتیب در پایان، مدلی با شش پارامتر عددی ارائه می گردد که با اندازه گیری آنها می توان میزان سازگاری هر ساختمان با محیط زیست را با تمرکز بر فاز تولید و تخریب ساختمان تعیین نمود.