بررسی و مقایسه مبانی فلسفی اندیشه های تربیتی فارابی و غزالی

هدف تعلیم و تربیت و اینکه انسان محصول نهایی تعلیم و تربیت باید چگونه انسانی باشد، همواره از موضوعات مهم و بحث برانگیز بوده، اندیشه های تربیتی بسیاری را تحت تاثیر قرار داده است. این مقاله به روش تحلیلی توصیفی، مبانی فلسفی اندیشه های تربیتی فارابی و غزالی را بررسی می کند. در مبانی هستی شناسی فارابی، خداوند را به عنوان عقل کل، واجب الوجود و سازنده جهان و نظم و هماهنگی آن به ذهن انسان متبادر می کند. از نظر وی، برای رسیدن به این هدف در معرفت شناسی، باید انواع معرفت را در نظر داشت. در نظام ارزش شناسی فارابی، مقصود انسان رسیدن به سعادت است که برای نیل به آن، نیازمند شناخت عواملی است که در گرو انجام رفتار صحیح، و انجام رفتار صحیح مشروط به آن است، و از طریق تعلیم و تربیت، باید تمام ظرفیت های وجودی انسان شکوفا شود. غزالی در هستی شناسی، به خدامحوری و غایت مندی آن معتقد است. همچنین انسان در معرفت شناسی، از راه آموزش متعارف در مدارس به شناخت دست می یابد که این کار به یاری عقل و حواس صورت می گیرد. وی به تربیت اخلاقی توجه داشت و مبنای فلسفه آموزش را تحقق سعادت انسان می داند.