استفاده از ماهیان کیلکای معمولی (Clupeonella cultiventris caspia) و آلوزا (Alosa caspia) به عنوان شاخص زیستی آلودگی فلزات در جنوب دریای خزر

ماهیان بخشی از ذخایر باارزش زیستی دریای خزر محسوب شده و نقش مهمی در تامین غذای انسان ها بالاخص جوامع بومی و محلی دارند. طی سالیان اخیر فعالیت های طبیعی و انسان ساخت توانسته بخش زیادی از آلاینده های فلزات سنگین را وارد این اکوسیستم آبی نماید. این آلاینده ها قادرند که به تدریج توسط آبزیان جذب و در پیکره زنجیره غذایی بالا روند. تحقیق حاضر غلظت فلزات آرسنیک و آهن را در بافت های عضله و پوست ماهی کیلکای معمولی (Clupeonella cultiventris caspia) (50n=) و آلوزا (Alosa caspia) (17n=) به علت اهمیت در تغذیه انسان و لزوم اطمینان از سلامت آن در سواحل جنوبی دریای خزر موردبررسی قرار داده است. نمونه های ماهی به روش هضم اسیدی آماده سازی شده و سپس غلظت فلزات موردمطالعه با استفاده از دستگاه جذب اتمی مدل Scientific Equipment GBS قرائت شد. نتایج نشان داد که میانگین غلظت فلزات آرسنیک و آهن بین بافت های عضله و پوست دو گونه موردمطالعه اختلاف معنی داری را با یکدیگر داشته اند (05/0P<). همچنین نتایج نشان داد که غلظت فلزات آرسنیک و آهن بین بافت های متناظر گونه های کیلکای معمولی و آلوزا اختلاف معنی داری را با یکدیگر داشت (05/0p<). نتایج حاصل از آزمون همبستگی پیرسون نشان داد هیچ گونه همبستگی معنی داری میان آرسنیک و آهن در بافت عضله و همچنین پوست ماهی های کیلکای معمولی آلوزا وجود نداشت (05/0p>). از مقایسه نتایج به دست آمده با استانداردهای ارائه شده جهانی مشخص گردید که غلظت فلزات آرسنیک و آهن در عضله و پوست ماهیان پایین تر از استانداردهای جهانی بود.