انرژی مکانیکی اندام تحتانی زنان مبتلا به شدت های مختلف استئوآرتریت زانو در حین راه رفتن: مطالعه مورد- شاهدی

استئوآرتریت زانو (Knee osteoarthritis یا KOA) یکی از شایع ترین اختلالات عضلانی- اسکلتی در جامعه می باشد. سنجش مصرف انرژی حین راه رفتن در افراد دچار اختلالات عضلانی- اسکلتی، می تواند مستندات عینی از میزان ناتوانی این افراد و تاثیر درمان های مختلف را در اختیار پژوهشگران قرار دهد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر شدت های مختلف استئوآرتریت زانو بر میزان انرژی مکانیکی اندام تحتانی بود.
48 زن 40 تا 70 ساله بر اساس شواهد رادیولوژیک زانوهای خود، در سه گروه استئوآرتریت خفیف، متوسط و شدید و یک گروه سالم تقسیم بندی شدند. در آزمایشگاه، شرکت کنندگان با سرعت دلخواه برای 5 ثبت موفق با استفاده از سیستم آنالیز حرکت راه رفتند و مدل های سه بعدی سگمان ها در نرم افزار Visual3D ساخته شد. انرژی مکانیکی اندام تحتانی با استفاده از این مدل ها به دست آمد.
تفاوت معنی داری بین گروه های مورد بررسی از لحاظ سن (001/0 ≥ P) و سرعت راه رفتن (001/0 ≥ P) وجود داشت. با استفاده از تحلیل واریانس و آزمون های تعقیبی، تفاوت هایی بین انرژی مکانیکی گروه های مورد مطالعه به ویژه گروه استئوآرتریت متوسط و گروه سالم مشاهده شد. بنابراین، مدل های خطی تک متغیره جهت کنترل اثر سن و سرعت راه رفتن و مدل های خطی دو متغیره برای کنترل هم زمان اثر سن و سرعت ساخته شد. این مدل ها نشان داد که شدت استئوآرتریت، تاثیر معنی داری بر انرژی مکانیکی اندام تحتانی مبتلایان به استئوآرتریت زانو نداشت.
به نظر می رسد که افزایش انرژی مکانیکی در مبتلایان به استئوآرتریت زانو، با افزایش شدت بیماری تشدید می شود. این مساله نتیجه مستقیم افزایش شدت درگیری مفصل نیست، بلکه نتیجه غیر مستقیم بالاتر بودن سن و کمتر بودن سرعت راه رفتن افراد مبتلا به درجات پیشرفته تر بیماری می باشد.