میزان بروز و عوامل مرتبط با پانکراتیت پس از ERCP

ERCP، تکنیکی تخصصی است که امکان تصویرسازی از مجاری صفراوی، پانکراتیک و دامنه ا ی از مداخلات درمانی را فراهم می سازد. پیچیدگی این تکنیک باعث شده تا منافع این روش، در چالش با عوارض جدی و حتی مرگبار قرار گیرد که پانکراتیت، شایع ترین آنها است. این مطالعه با هدف بررسی بروز این عارضه، عوامل خطر و محافظتی انجام شد.
در این مطالعه مقطعی، جامعه پژوهش را 310 نفر از مراجعین مرکز تحقیقات گوارش و کبد قم تشکیل می داد. در ابتدای شروع مطالعه، مشخصات فردی، تاریخچه و پاسخ تست های آزمایشگاهی لازم شرکت کنندگان، ثبت و سپس تحت ERCP قرار گرفت.
شش ساعت پس از اقدام نیز نتایج معاینه و تست آمیلاز سرم ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون ناپارامتریک مجذور کای و پارامتریک تی زوجی تحلیل شدند.
بروز پانکراتیت، 1/8% و میزان مرگ و میر، 9/0% بود. 34% بیماران دچار هایپرآمیلازمی بودند. کانولیشن دشوار و تعداد ورود کانول به مجرای پانکراتیک، عامل خطر این عارضه گزارش شد. میانگین سطح آمیلاز سرم بعد از ERCP در مبتلایان پانکراتیت، افزایش معنی داری داشت.
در این مطالعه، یافته بروز 1/8% پانکراتیت و مرگ و میر 09/0%، مشابه مطالعات پیشین بود، اما نقش محافظتی جای گذاری استنت مجرای پانکراتیک تایید نشد. همچنین ورود کانول به مجرای پانکراتیک و تعدد آن، از عوامل خطر بارز بود. آمیلاز سرم، همراهی روشنی با پانکراتیت بالینی داشت. تجربه بیشتر اندوسکوپیست و بهبود عملکرد ابزار نیز به کاهش خطر پانکراتیت انجامید. لذا طبق نتایج آمیلاز سرم، داده قابل اعتمادی برای تشخیص این عارضه می باشد.