کاهش سرمایه اجتماعی، دولت و مشارکت مردم

مقاله حاضر سیاست دولت هایی را از این منظر تحلیل می کند که به ضرورت واگذاری بخشی از قدرت به شهروندان و پاسداشت حق همسان شهروندان و دولت در اعمال قدرت، وقعی نمی نهند. هدف اصلی مقاله پیش رو بررسی آثار مشارکت ناپذیری دولت در سرمایه اجتماعی است و فرضیه پایه تحقیق بیان می کند مشارکت ناپذیری دولت به صورت کاهش سرمایه اجتماعی و انسانی نمود می یابد و حریم جامعه، حیات مدنی شهروندان و اخلاق عمومی را به شدت آسیب پذیر و دستخوش ناامنی و تهدید می کند. از این رو، هر چه دولت در تحکیم فضای اعتماد و رضایتمندی عمومی، از طریق انتقال قدرت به شهروندان بکوشد و در برخورد با شهروندان مشارکت گرا جلوه کند، به همان نسبت جامعه را در برابر آسیب ها و ناهنجاری های اجتماعی مصون می دارد و به تقویت سرمایه اجتماعی می انجامد. مقاله حاضر به روش توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از شیوه علت یابی داده ها، می کوشد در جهت تبیین و توجیه مدعای مطرح شده، گام بردارد.