تعدی جنسی به بیهوش؛ نقد ماده 224 قانون مجازات اسلامی 1392

قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 بر خلاف سکوت قانون مجازات قدیم، به مسئله زنای به بیهوش پرداخته، آنرا زنای به عنف تلقی کرده است. رویه قانونگذار در این قانون و سایر قوانین نیز، تمسک به صرف وجود رضایت میباشد و به قیود دیگر مانند قهر و غلبه اعتناء نشده است. اما در این باره از منظر فقهای امامیه سه نظریه وجود دارد که تنها یکی از آنها با قانون همخوانی دارد. این مقاله ضمن تبیین این سه نظریه، رابطه تقابلی میان دو مفهوم رضایت و بیهوشی را تقابل ملکه و عدم ملکه دانسته، نشان خواهد داد مفهوم بیهوشی اساسا شانیت ملکه رضایت را ندارد و عدم ملکه رضایت نیز در آن صادق نمیباشد. برهمین اساس، در مورد فرد بیهوش، موضوع غصب و عدم غصب قابل طرح نیست؛ چراکه در مفهوم غصب، عنصر رضایت و عدم آن صادق است. بنابراین، تمامی تعدی های انجام شده به بیهوش بطور مطلق از موضوع عنف خارج میگردد و در صورت عدم احصان، تنها به تازیانه حکم میشود. اما اگر تقابل میان این دو مفهوم به گونهای دیگر تحلیل شود، حکم تعدی به بیهوش از حالت مطلق درآمده، بعضی موارد از موضوع عنف خارج میشود.