ارزیابی شدت فرسایش بادی منطقه جزینک سیستان با استفاده از مدل IRIFR

هدف اصلی این پژ‍وهش بررسی و تهیه نقشه فرسایش بادی توسط مدل اریفر می باشد. در این پژوهش از مدل تجربی IRIFRکه در سال 1375 توسط محققان کشور برای شرایط اقلیمی ایران تدوین و ارایه شده است با بهره گیری از GIS استفاده گردید. ابتدا نقشه واحدهای کاری تهیه و سپس عوامل 9 گانه موثر در فرسایش بادی شامل سازند زمین شناسی، شکل اراضی و پستی و بلندی، وضعیت باد و شرایط خاص اقلیمی، خاک و پوشش سطحی، پوشش گیاهی، فرسایش بادی، رطوبت خاک، نهشته های بادی و عملیات مدیریتی در هریک از واحدهای کاری مورد بررسی قرار گرفت و امتیاز لازم بر اساس مدل به آنها داده شد. برای هر یک از عوامل مذکور یک لایه رستری در محیط GIS ساخته شد. نتیجه بررسی ها در این منطقه نشان می دهد که بیشترین امتیاز مربوط به تپه های و پهنه های ماسه ای و اراضی شور و پف کرده با میزان رسوبدهی 4/3879 تن بر کیلومتر مربع در سال می باشد و کمترین امتیاز مربوط به واحد کاری دشت ریگی متوسط با تراکم کم تا متوسط و میزان رسوبدهی سالانه 73/708 تن بر کیلومتر مربع در سال می باشد. همچنین از کل منطقه مورد مطالعه 74/35 درصد معادل 36/46491 هکتار در کلاس زیاد و 73/63 درصد منطقه معادل 43/82902 هکتار در کلاس متوسط فرسایش بادی قرار دارد.