برآورد نسبی پتانسیل های ژنتیکی خنثی و تنوع سازشی در جمعیت های پرورشی کپور نقره ای (Hypophthalmichthys molitrix) کشور

در دهه اخیر، مطالعه نشانگرهای خنثی در برابر انواعی که نماینده تنوع سازشی هستند مورد اقبال قرار گرفته است که شاخص ترین آن ها، مجموعه ژن های MHC است. در مطالعه حاضر نشانگر MHC به همراه 8 نشانگر ریزماهواره بر روی 138 قطعه کپور نقره ای در استان های مختلف کشور شامل گلستان، مازندران، گیلان، خوزستان و نمونه های وارداتی از کشور چین، مورد بررسی قرار گرفت. میانگین غنای اللی، هتروزیگوسیتی مورد انتظار و شاخص شانون به ترتیب برای ریزماهواره ها 04/5، 682/0 و 32/ 1 و جایگاه MHC 21/4، 674/0 و 23/1 به دست آمد. آنالیز AMOVA در جایگاه های ریزماهواره و MHC به ترتیب 2 و 3 درصد از واریانس تنوع ژنتیکی را به تفاوت های بین جمعیتی اختصاص داد. با اجرای آزمون وضعیت تعادل در جمعیت های مورد مطالعه با استفاده از مدل SMM، بروز تنگنای ژنتیکی تایید نشد. با توجه به افزایش معنی دار هتروزیگوسیتی در هر دو نوع جایگاه در مقایسه با مدل هاردی- وینبرگ و برتری نسبی MHC در ایجاد تمایز بین جمعیت ها می توان نقش به گزینی تعادلی را به این جایگاه نسبت داد. جمع بندی نهایی مبین آن است که تنوع اللی جایگاه های مذکور در جمعیت های مورد بررسی طی چندین دوره تکثیر و پرورش حفظ شده است. غنای اللی بالاتر جایگاه MHC-DAB در میان نمونه های چینی در کنار سطح هتروزیگوسیتی و تنوع بالای درون جمعیتی می تواند به عنوان نقطه قوت این گروه به شمار آید.