مطالعه ترجیحات روش شناختی پژوهشگران حوزه مدیریت آموزشی در ایران و غرب و آینده روش شناسی پژوهش در آن

هدف پژوهش حاضر مطالعه ترجیحات روش شناختی پژوهشگران حوزه مدیریت آموزشی در سه حیطه راهبرد، روش و تکنیک های پژوهش و هم چنین بررسی سمت و سوی راهبرد پژوهش در آن بود. روش پژوهش توصیفی، از نوع تحلیل محتوای کمی وجامعه آن شامل تمامی مقالات چاپ شده در سه سال اخیر، در دو مجله انگلیسی زبان EAQ وJEA [1]و دو مجله ایرانی مدیریت و برنامه ریزی در نظام های آموزشی و رهیافتی نو در مدیریت آموزشی بود که بدون انجام نمونه گیری، تمامی مقالات چاپ شده در مجلات مذکور از نظر روش شناختی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد؛ در حیطه راهبرد، بین راهبردهای پژوهش بکارگرفته شده از سوی پژوهشگران ایرانی و غربی تفاوت معناداری وجود دارد؛ به گونه ای که در ایران،81/88 درصد مقالات چاپ شده دارای راهبرد کمی، 89/7 درصد دارای راهبرد کیفی و 28/3 درصد دارای راهبرد ترکیبی و در غرب، 04/32 درصد مقالات چاپ شده دارای راهبرد کمی، 69/54 درصد دارای راهبرد کیفی و 25/13 درصد دارای راهبرد ترکیبی بودند. در حیطه روش، در ایران، روش غالب، روش پیمایشی و همبستگی است؛ چرا که 28/78 درصد مقالات چاپ شده با دو روش مذکور بود. در حالی که در غرب، تنها 83/29 درصد مقالات چاپ شده با روش های پیمایشی و همبستگی انجام شده و روش غالب، روش های برخاسته از راهبرد کیفی است. در حیطه ابزار هم بین تکنیک های بکارگرفته شده از سوی پژوهشگران ایرانی و غربی تفاوت معناداری وجود دارد؛ به گونه ای که در ایران، 52/85 درصد مقالات چاپ شده با استفاده از پرسشنامه، ابزار مورد علاقه و محبوب پژوهشگران ایرانی انجام شده، در حالی که پژوهشگران غربی عمدتا از ابزارهای ترکیبی استفاده کرده اند. و بالاخره این که پژوهشگران حوزه مدیریت آموزشی در غرب حرکت روزافزونی به سمت راهبرد کیفی و بهره گیری از روش های آن دارند. ضمن اینکه، در مغرب زمین راهبرد ترکیبی هم از مقبولیت برخوردار است و رشد صعودی امیدوار کننده ای دارد. این در حالی که است که در ایران همچنان راهبرد کمی و روش های آن حاکمیت قابل تاملی دارند.