کاربرد روش ناهمسانگردی قابلیت پذیرفتاری مغناطیسی (AMS) جهت ارزیابی درجه و نوع دگرسانی در توده گرانیتوئیدی چالو (جنوب دامغان)

توده گرانیتوئیدی چالو، در جنوب شرق شهرستان دامغان و در شمالی ترین بخش پهنه ساختاری ایران مرکزی واقع شده است. تزریق این توده نفوذی به درون سنگ های آتش فشانی و آتش فشانی- رسوبی و سیال های گرمابی حاصل از آن ها، باعث ایجاد فرایندهای دگرسانی و کانه زایی شده است. در مجموع دو فاز دگرسانی پروپیلیتی و آرژیلیکی در این توده قابل شناسایی است. قابلیت پذیرفتاری مغناطیسی (Km) در نمونه های سالم و انواع دگرسان شده توده گرانیتوئیدی چالو با استفاده از روش فابریک مغناطیسی اندازه گیری شده است. پذیرفتاری مغناطیسی میانگین
اندازه گیری شده برای مونزودیوریت ها و کوارتز دیوریت های سالم، به ترتیب SIμ3410 ± 28872 SIμ3916 ±21487 است. گردش سیالات گرمابی از میان توده نفوذی باعث ایجاد تغییرات مهم کانی شناسی شده و خواص مغناطیسی اصلی توده را تغییر داده است؛ به گونه ای که میانگین پذیرفتاری مغناطیسی (Km) در نمونه های دارای دگرسانی پروپیلیتی و آرژیلیتی در دو واحد سنگی سازنده این توده به ترتیب SIμ988 ± 25117 و SIμ 1577 ± 6262 کاهش یافته است. ماهیت انواع کانی های کدر موجود در این توده نفوذی نیز بر اساس منحنی های ترمومغناطیسی (تغییرات پذیرفتاری مغناطیسی با دما) تعیین شده است. این یافته ها نشان می دهند که چگونه میزان بزرگای پذیرفتاری مغناطیسی، همگام با پیشرفت مراحل مختلف دگرسانی گرمابی به علت حذف یا کاهش در اندازه منیتیت و یا تبدیل آن به کانی های مغناطیسی دیگر نظیر هماتیت (فرومغناطیس) و یا پیریت (پارامغناطیس) کاهش می یابد؛ بنابراین به نظر می رسد روش ناهمسانگردی قابلیت پذیرفتاری مغناطیسی (AMS) علاوه بر آشکارسازی الگوی درونی توده های نفوذی و پی بردن به ساز و کار جای گیری آن ها می تواند موجب به کمیت در آوردن شدت و نوع دگرسانی های مختلف در داخل آن ها شده و الگوی مناسبی برای اکتشاف و شناسایی مسیر سیالات گرمابی شود.